Van een blogje kunnen we niet meer spreken, lieve beeldschermkijkvriendjes! Het word steeds meer een BLOG, maar deze dag is er een om vast te leggen in mijn persoonlijke geschiedenisboek…
Vanmorgen werd ik vroeg (6 uur) gewekt door mijn moeder uit Laos om mee te gaan naar de boeddhistische ceremonie. Ik werd in ‘Lao skirt’ gehesen en liep met haar mee naar het gebied waar het zou gaan gebeuren. Veel mensen met allerlei soorten voedsel, in traditionele kledij en op mooi gekleurde kleden. De mensen wachtten op de monniken, die elke dag een route door de stad lopen en de offers van de mensen aannemen. Het is een ceremonie voor de boeddhisten, uit respect voor de monniken. Ik zat als vanzelfsprekend tussen het gezin in, voelde me meer dan welkom en op mijn gemak. De monniken kwamen langs in een stoet, we gaven elk kaow tom kuay, wat betekent sticky rice met banaan, in bananenblad. Ik vind het heel bijzonder dat alle aanwezigen de dag ervoor zo ontzettend veel werk hebben verricht om zoveel mooi verpakt eten te maken en dat weggegeven aan de monniken, die niks hebben. Via tripadviser vond ik eerder recensies over deze ceremonie; het zou een toeristische attractie zijn geworden. Ik heb geen toerist gezien; was wel echt op de juiste plek en voelde me een van hen. Behoorlijk unieke ervaring weer. De baas van het guesthouse vertelt me veel over de cultuur en ook hij leert me Lao. Ben weer even naar bed gegaan en werd aan het ontbijt gevraagd. Word totaal opgenomen en dat voelt heel goed, wat een lieve fijne mensen. Vandaag is het bootracefestival: boun suang heua, waar mensen van ver op af komen. Wat een spectacel. Het voelt als koningsdag; ik krijg om elf uur een biertje in mijn hand gedrukt en ja de regels hier he… maar niet weigeren dan! Gigantische kanoes vol met mannen scheuren over het water. Ze worden aangemoedigd en iedereen is zo enthousiast. Mensen drinken echt heel veel hier. Het is heel heet. Er is keiharde muziek, mensen zingen kareoke. Ik probeer te communiceren met het neefje van de baas van het guesthouse, heb een woordenboek app, wat heel goed werkt. Hij vertelt me dat dit een jaarlijkse happening is. Bied me een ei aan met een dood eentje erin, uh nee bedankt. Het gaat steeds harder; non stop proosten met mijn water met een hele dronken meneer naast me. Wat een belevenis. Ben weer de enige toerist. Ik hoef niets te betalen, mensen zijn aardig, ik vind het onwaarschijnlijk.
Toen het overgrote gedeelte om twaalf uur lazerus was, was het ijd voor Miloutje om naar huis te gaan. Was bijna niet te doen, zoveel mensen. Gelukkig is maps.me een lifesafer, kon het lopend prima vinden door deze offline-navigatie-app. Moest alleen de brug over, waar we op de heenweg overheen kwamen. Ik stond ervoor maar crap, das ni dezelfde. Voor mijn neus de gigantische old bridge, gemaakt van hout en de naam zegt het al: oud hout. Gewoon doen toch, niets aan. In het begin durfde ik nog fotos te maken, tot ik een losse plank voelde, toen was ik niet zo blij meer. Beer Lao hielp ook niet meer, ik was echt heel bang. Het is echt heel hoog. En de planken zijn echt niet vast en stabiel. Met een tomatenhoofd en klotsende oksels was ik eindelijk aan de overkant, snakkende naar adem. Er werd me verteld dat ik de gevaarlijke kant had. Goed… het was wel een onvergetelijke ervaring! Awesome! Maar nooit meer! Continue reading A day in Lao
9 Comments
