Milou Essink

Een van mijn doelen tijdens mijn reis is het doen van vrijwilligerswerk op een plek waar het echt nodig is. Ik voelde me een beetje nutteloos (en dat na nog geen drie weken) en wilde graag wat betekenen. Maar niet via een project ofzo, ik wilde het anders. Ik wilde zelf bepalen hoe, wat en waar. Laos is zoals al eerder gezegd heel arm, daarom leek me dit de plek bij uitstek om aan de slag te gaan. Ik besloot om gewoon wat scholen te bezoeken en te vragen of ze behoefte hebben aan een lerares Engels hebben. De reacties waren heel verschillend. Men spreekt hier weinig of geen Engels, dat maakt het lastig. Bij een school was ik duidelijk niet gewenst, ik werd weggejaagd. Bij twee andere kon ik later terugkomen. Bij terugkomst bij de ene, kon ik de volgende dag weer terugkomen. Dat deed ik dus. De persoon die toen aanwezig was gaf me een telefoonnummer van een andere school. Ik belde deze school, maar het was een heel ongemakkelijk gesprek, we begrepen elkaar niet. In het hostel waar ik op dat moment verbleef was een Thais meisje en zij bood aan me te helpen. Loa en Thai lijkt erg op elkaar. Door haar kwam ‘de baas’ van de school me ophalen en liet zijn school zien. Ik probeerde een beetje te onderhandelen. Hij wilde me eerst laten overnachten in de school en laten douchen met een tuinslang bij de wc’s. Dat leek me niet zo. Uiteindelijk betaalt de school de helft van het guesthouse waar ik verblijf en kan ik meelunchen. Tegenprestatie: ik geef als (enige) vrijwilliger de hele week les op de leukste school van Loas. Schooltje met 250 leerlingen, van elke klas is er een. Ik geniet van elke dag dat ik er ben. Wel is het lastig, want er zijn nogal wat verschillen. Wat voorbeelden: de kinderen lopen onder lestijd de klas uit om snoep te kopen, snoepwinkel is op het schoolplein. Ze komen terug en eten het op in de klas. Zie je dit voor je in Nederland? Als tussendoortje is snoep not done op scholen, laat staan het op het schoolplein zelf te kunnen halen. Sommige kinderen zie je een les lang niet omdat ze ‘problem with brain’ hebben. Alles gebeurt klassikaal, waardoor het langzaam gaat. Iedereen spreekt door elkaar, er is geen ‘orde’. Er zijn geen boeken, alleen de leerkracht heeft een boek. De engelse leerkracht waarmee ik werk, spreekt eigenlijk geen Engels. Ze leert de kinderen vanuit het boek, schrijft de vertalingen op het bord, maar spreekt de taal niet. Ik doe mijn best te laten zien welke onderwijsvormen er nog meer zijn. De monden van de leerkrachten vielen open toen ik de kinderen een beetje liet bewegen (drie uur zitten in de hitte, zonder airco, met drie kinderen aan een bank en dat als je zes bent kan nooit goed zijn). De kinderen waren aan het giechelen… zoveel mooie, gelukkige gezichtjes, daar doe je het voor! Ik probeer de docent de juiste uitspraak mee te geven, het Lao heeft zoveel andere klanken, is zo lastig voor haar. Ik laat haar zien dat je best wat van het boek af mag wijken, maar dat is ondenkbaar. De komende weken ga ik me voor 100 procent inzetten! Ik spreek al wat Lao. Ik leer Lao van haar, zij Engels van mij. En de kinderen als het goed is ook wat meer engels 🙂

Ik heb een fietsje gehuurd, lopend is het te ver om bij het centrum te komen. De buurt kent me inmiddels, ik word gegroet met teacher Milou en sabaidee (hallo) terwijl de handen bij elkaar zijn zoals iemand die bid, met kleine buiging.

Zo fijn om cultuur van zo dichtbij mee te maken en letterlijk deel uit te maken van de samenleving. De omgeving is geweldig, de stad is mooi. Ik vermaak me overdag en s avonds goed. Kom mensen tegen,  maar ben grote delen van de dag op mezelf, wat ik heel prettig vind. Ik skype wel heel veel met mijn vriendje, dat kan ik niet laten, ik mis hem ook zo…