Milou Essink

Het noorden van Thailand heeft een ontzettende indruk op me gemaakt. De relaxedheid, de schoonheid, de diversiteit. Aangezien ik zo dicht bij Loas was, besloot ik de grens over te steken. Na een flinke busreis aangekomen bij de grens.. mijn eerste gekochte visum deze reis! Het was spannend.. Je weet nooit helemaal goed waar je aan toe bent. Bij het oversteken van de grens vanuit Noord-Thailand voelt het al anders. Het is hier veel minder georganiseerd en de mensen zijn nog niet zo op het toerisme ingesteld zoals in Thailand. Ook is Laos het armste land van zuidoost Azie. Je hebt het gevoel dat je de enige toerist bent in sommige gebieden. Dat heeft deels ook te maken met het feit dat het laagseizoen is hier. Na de oversteek kon ik pas de volgende dag de bus pakken. En dat is me toch een experience…. Een sleepingbus met eenpersoonsbedden met twee mensen erin. Bed 1meter60 lang ongeveer. Rechtop zitten geen optie. Schoenen uit als je de bus in gaat en dus overal blote voeten. Geen wc, haarspeldbochten. Naast mijn hoofd een zak met gedroogde vis. Maar wel: een ontzettend menslievend gevoel, gekleurde dekentjes, soort house muziek achtige sound met synthesizer en Aziatische zanger. Aardige mensen met interessante gezichten.

Luang Namtha, mijn eerste stop, was behoorlijk uitgestorven en er viel heel veel regen. Besloten om de  volgende dag meteen te vertrekken naar Luang Prabang, in de hoop dat het weer daar beter is, omdat het zuidelijker licht.  Samen met Brazilliaanse Sofia vertrokken, die ik in Namtha heb leren kennen. Het heeft een hele dag geduurd om er te komen, in plaats van de vier uur die ervoor stond. Je kunt niets anders dan je eraan overgeven, die acht uur lang in de bus. Een rocky road, kapotte voorband (zie foto van de garage) en door een passagier aan-de-weg-gekochte levende slangen en een soort grote muskusrat in een te dunne zak verder, hoopte ik echt dat we er snel waren. Die avond dat we aankwamen in Luang Prabang (een stuk groter dan Namtha) voelde ik me goed. Maar de volgende dag gaf mijn lichaam dat 48 uur reizen wel wat aan de heftige kant was. Werd even heel ziek; maar gelukkig was t snel voorbij. Raar om in een stadje te zijn maar het niet gezien te hebben. Gelukkig kon ik dat de volgende dag alles al inhalen. Met Sofia naar de waterval en berenopvang geweest, te vinden in een stuk jungle. We zijn via een trappetje de watervan een stuk opgeklommen was heel tof.

De volgende dag ging ik op tweedaagse trekking. Op dag 1 startten we om negen uur en eindigden rond vijf. Nog nooit in mn leven zo een bizarre en pure belevenis gehad. De route opzich was erg mooi en op bepaalde stukken ook lastig, want het regent veel in het laagseizoen. We hadden een unieke situatie, het was alleen wij twee en de gids. Het weer was subliem, superzonnig maar heel heet we verloren vocht bij het leven. We kwamen kinderen tegen met een levende opgezwollen kikker aan een metalen draadje, wat als speelgoed fungeerde en een ander viste vol trots een rat uit zijn zak. De kinderen raapten mooi gekleurde kevers op en stopten die in hun tas. Mijn favoriete kever met het gewei (vliegend hert) werd bijna opgegeten door de guide, die er mee speelde alsof het van plastic was. Must say: was nogal in shock. Maar te zwijgen over de gevaarlijke slang die veel te dicht bij Sofia in de buurt kwam. De guide gooide zo hard met een steen dat zijn ruggegraat brak. Ik liep niet meer zo relaxed door de natuur, hoewel het natuurlijk heel mooi is daar. Het eerste hilltribe dorpje waar we aankwamen is nog zo puur en er komen nauwelijks toeristen. Toen wij er waren, waren er geen. Daar zijn voelt wel wat ongemakkelijk, want je begrijpt elkaar niet en het is moeilijk aan te voelen of je fotos kan maken. De inwoners zijn zo arm, dat je je geneert voor je eigen welvarendheid. De dorpbewoners waren heel lief en door eten te kopen voor de jongsten probeerden we een beetje respect tonen. Met een volle maag met local food (je eet het maar gewoon!) liepen we weer een flink stuk door de jungle en kwamen we aan in de hilltribe village (liggend aan een rivier) waar we de nacht zouden gaan doorbrengen. Wat een andere wereld. Ze hebben daar letterlijk niks. Ik moest er wel echt even overheen stappen; helemaal back te basics. Naar de wc zonder wc douchen met een bakje… En dat tijdens de heftigste periode in de maand. Maar het is wel iets heel moois dat je niks nodig hebt. Aan de rivier dronken Sofia en ik een Lao Lao biertje en genoten van de zonsondergang. Naast ons een meisje met dezelfde gekleurde kevers als we eerder zagen om haar nek (levend!) en met afgebroken poten. Dit heeft weinig t maken met het boeddhisme, waar ze in de dorpjes deels in geloven. De geloven vooral in de geesten van het oerwoud.

Voordat we gingen eten bekeek ik een zwart hoopje op het aanrecht, naast onze maaltijd. Bleken dode vleermuizen te zijn, gevangen en doorgeslagen, delicatesse in de soep schijnt. De guide legde er een op zijn gezicht alsof hij batman was en gooide ze in de lucht. Ik raakte er een aan, zo lief zacht en de vleugels lijken wel van zijde. Weer een van mijn lievelingsdieren die gegen wordt. Ik moest bijna huilen.

Samen met de gids en het gezin gegeten. We werden veel gecorrigeerd; er zijn nogal wat gebruiken binnen een traditioneel levend gezin in Loas. Als vrouw moet je op een bepaalde manier zitten, eten moet op een bepaalde manier gepakt worden (met hand of lepel en het ligt eraan wat voor voedsel het is). Je mag drank niet weigeren…. Heb ik toch gedaan na de zoveelste lokaal gestoken Lao Lao spiritus achtige substantie in mijn hand werd gedrukt. Werd me niet in d(r)ank afgenomen. Toen de borrel er goed in zat werd de stereoinstallatie erbij gehaald en hebben we de hele avond gedanst. Onder het oog van het halve dorp wat meegluurde door de ramen. Wat een ervaring, onvergetelijk. s avonds werden de matjes tevoorschijn gehaald en werden er heel handig klamboes gespannen met een touwtje. Ik kan bijna op de grond slapen tegenwoordig, zo gewend ben ik aan harde matrassen. Schijnt heel goed te zijn voor je rug, by the way. De volgende ochtend wakker worden daar. Geweldig. We hebben die dag over de rivier gekajaked en een waterval bezocht. Terug in Luang Prabang splitstten onze wegen. Ik wilde nog langer blijven om t zoeken naar vrijwillergswerk op een school. Daarover in mijn volgende post meer! Veel liefs weer!