Milou Essink

Opgewonden stonden we op de airport. We mogen weer! Dit keer naar Maleisië, vlucht naar Kuala Lumpur. Gewapend met de snacksack vol met gezonde treats konden we niet meer wachten. Vrienden en familie appten ons achter elkaar met vragen of we geen vertraging hadden vanwege de sneeuw. Welnee! Dachten wij. We hadden meer dan vier uur vertraging en in het vliegtuig kwamen we tot de conclusie dat we onze aansluitende vlucht op Dubai zouden gaan missen. Aangekomen op Dubai zagen we op t bord dat we de aansluitende vlucht inderdaad hadden gemist. Na een superlange rij van drie uur stonden we eindelijk vooraan aan de transfer desk. We kregen het slechte nieuws te horen dat de eerstvolgende niet volgeboekte vlucht naar KL pas twee dagen later zou zijn. Op een zevenmaanden durende reis zou dit wel oké zijn maar met een maand is het toch echt wel jammer. We hadden onze zinnen op Maleisië gezet! Gelukkig zijn we allebei flexibel en hebben we onze mindset aangepast. Er werd ons een hotel beloofd, inclusief eten en een refund voor onze boeking voor het verblijf in KL waar we drie nachten zouden missen. Dubai it is! Maar daarna was de shitshow nog niet voorbij. Het duurde uren om de airport door te komen; trein, immigratie en tascontrole (we werden er door een tergend langzame man uitgepikt) en bus. Met een nacht doorhalen was het allemaal wel erg zwaar (gelukkig kunnen we er nu een beetje om lachen) In het hotel aangekomen bleken we niet de enige die hun vlucht hadden gemist. Mensen krioelden over elkaar. Voor de desk voor incheck stond een rij waar je misselijk van werd en waar je uren in stond. We hadden de boarding passen nodig om te kunnen eten, die vervolgens weer niet werkten en zo verder. Het was een wanhopige situatie. We wilden slaap.

Dubai
Na een paar uur slaap zijn we heel even de stad in gegaan. We gingen naar city centre, wat ons het centrum leek. Grappig om te zien, niet heel indrukwekkend.
De volgende dag voelden we ons wat beter en we kochten een dagpas bij de metro (welke echt uitstekend geregeld is) om naar de sights te gaan. We kwamen erachter de de city centre waar we gisteren geweest een heeeeeel klein gedeelte is van de stad. Dat gaf hoop! We hebben een enerverende dag gehad. Begonnen met een museum van de historie die dubai kent; we hebben erg gelachen omdat we een uitgebreid museum verwachtten maar Dubai natuurlijk nog niet zo heel lang bestaat. Door naar het oude gedeelte vd stad met een bootje (over de befaamde ‘creek’). Dubai deed me erg denken aan Marrakech vanwege de rood geel bruine gebouwtjes en de taal natuurlijk. Er wonen in Dubai echter veel Indiërs maar ook veel andere nationaliteiten zijn aanwezig. Na even rondgelopen te hebben in old town en vooral onze ogen uitgekeken maar de activiteiten die de mensen verrichtten gingen we terug naar t hotel voor lunch (backpackstyle), waar we IN DE ZON zaten, om vervolgens naar t hoogste gebouw ter wereld te gaan: de Burj Khalifa. Wel, het was een gigantische aanloop daarnaartoe. Alsof je naar een attractie ging; loopbanden met een achtergrondmuziekje. Daarna een shoppingmall die ik nog nooit heb gezien zo groot. En waar je wel doorheen moest om er te komen, stond onduidelijk aangegeven. Eindelijk kwamen we er aan en het was inderdaad wel erg indrukwekkend. Hoe hoog??

In de bar vh restaurant raakten we aan de praat met de barman (toen we van ons laatste geld maar een mojito konden kopen a10 eu, ohja daarom wilden we naar azie;))die vertelde dat je nooit echt een inwoner kunt worden van Dubai, je krijgt niet snel een paspoort. Alleen als vrouw zijnde en je iemand trouwt. Het is volgens hem meer een land om een tijdje te wonen en geld te verdienen en dat dan mee te nemen naar huis te nemen of om mee te reizen. Hmm, klinkt verleidelijk.