Milou Essink

Back to Bangkok. Ik wil mijn laatste week op het strand doorbrengen maar kan niet te ver, vanwege de tijd. Joe, die ik leerde kennen in de monastry, raadde me eiland Koh Chang aan, vijf uur van Bangkok. Dat gaat mijn laatste stop worden voordat ik naar huis ga.
Toen de bus vanaf de airport me dropte op Khoa San Road kon ik op mijn intuïtie het hostel vinden waar ik mijn reis begon. En dat vond ik bijzonder, met 40 graden lopen met een veel te zware backpack, door smalle, kleine straatjes. Het was zo bizar, de eigenaar kende me nog. Maar ik voelde me zo veranderd. Ik kan me herinneren hoe onzeker ik was toen ik aan mijn reis begon en hoe spannend het was. En hoe sterk en krachtig ik me nu voel.

De volgende ochtend vertrok in naar Koh Chang. Ik zat de hele dag in de bus tussen andere toeristen, die eruit zagen alsof ze de hele dag bier dronken (en de cliché biershirts ook droegen) en patat aten en en ik vond het zo vreselijk. Ik probeerde niet te oordelen maar het gebeurde toch. Maar realiseerde me daardoor ook hoe goed ik het op mijn trip had gehad. Hoeveel goeie mensen ik tegen ben gekomen, mensen die reizen met een doel en niet alleen maar om te partyen. Sterker nog, het was de eerste keer dat het me zo opviel!
Ik kon niet blijer zijn met de plek waar ik aangekomen was. Ver van het massatoerisme, aan de andere kant van het eiland. Het was een fucking rastavillage. Zo goed. De eigenaar had een bar die Bob Marley ademde en zo relaxed. Waar ik wilde slapen was downhill, naast de bar. Ver downhill. Een gigantische strook en trap in rasta-rainbow-kleuren en beneden alle bungalows ook in die kleuren, binnen- en buitenkant. Ik had een van die bungalows voor mezelf, aan het strand. Hangmat voor de deur. Gigantisch en niet normaal comfortabel bed. Eigen badkamer. Genieten.
Ik wilde mijn laatste dagen chill doorbrengen en dat is gelukt. Met fantastische mensen waarvan ik zeker weet dat ik ze weer ga zien. Het strand was mooier dan ik gedacht had. Ontbijten onder een grote boom, in een strandstoel aan de zee, muesli met yoghurt en fruit. Verse koffie. Mijn grote hippie zonnebril. Toeren op de scooter van strand naar strand. De wind in mijn haar. Pad thai elke avond weer. Fruitshakes halen. Bruin worden! Biertjes drinken. Goede gesprekken. Humor. Knuffelen. De sterren. Niks nodig hebben. Tevreden zijn. Me high voelen, zonder drugs.

En dan komt er dan toch een eind aan, na zeven maanden. Ik ben klaar om terug te gaan naar mijn land en verdrietig, dankbaar voor alles wat ik mee heb mogen maken. Ik heb er geen moment spijt van gehad en het was elke kyatt, baht, euro, roepiah, ringgit en elke andere currencie die ik in mijn handen heb gehad, waard. Ik weet wie ik ben, wat ik aankan. Welke soort mens er bij mij past. Wat me gelukkig maakt. Waar mijn grenzen liggen. Wat ik belangrijk vind. Waar ik warm voor loop. Ik heb het moeilijk gehad en gestruggeld. Ik heb aan mezelf gewerkt. Ik heb afgezien. En mezelf overtroffen. Heb waardering gekregen en waardering gehad.

Mijn ogen hebben zoveel gezien en dat draag ik voor altijd bij me.

De mensen waarmee ik samen heb gereisd waren zo belangrijk voor me en hebben mijn trip gemaakt. Ik mis hen. En zij weten hoe fijn t was en hoe dankbaar ik ben. Ill see you again!

Ik wil iedereen die mijn blog heeft gelezen bedanken voor de interesse. Ik kan niet geloven dat het me is gelukt om zeven maanden lang te schrijven. Door reacties van velen, ben ik het vol blijven houden en vond ik het steeds leuker worden. Het was soms uitgebreider dan de bedoeling en ik verwacht niet dat mensen dat allemaal lezen, dat was meer voor mezelf. Maar dat gebeurde toch en dat maakte en maakt me gelukkig. Dankjewel daarvoor.

Op naar veel nieuwe avonturen!

Peace and love.

Milou