Met pijn in mijn hart en een kater verliet ik Luang Prabang vroeg in de morgen. Wat een dag en nacht… Mijn afscheid op school werd gevierd met een grote maaltijd en de belangrijke figuren waren aanwezig; de baas van de school, ‘big director‘ and ‘little director‘, mijn geweldige collega en een vrouwtje die ging over de ‘financiën’. We aten de plaatselijke delicatessen, zoals duizendpoot en buffel. Bier werd gehaald. Mevrouwtje financie gaf flink wat uit aan bier. Ondanks mijn eerste weerstand aangeschoten worden op een basisschool, onder schooltijd. (Sorry Ter Cleeff, het was buiten mijn macht!) In de wetenschap later die dag nog les te moeten geven. De traditionele dans uitvoeren terwijl Thaise hits uit de stereo schalden. De leerlingen die stiekem steeds de deur openden om te zien wat die gekke volwassenen deden. De baas, die mijn opa had kunnen zijn, die vertelde over zijn secret wife van 22. Wouw. Het laatste uur kreeg ik vrij van de directeuren. Ze gaven me cadeaus en boden me een betaalde baan aan voor wanneer ik maar wil…
Die avond was ik uitgenodigd om met de familie van mijn guesthouse te gaan eten. De fles witte wijn die ik had gekregen op school ging gewoon mee en werd nog gekoeld ook.. Toen ik vroeg waarom kreeg ik als antwoord dat ze geen wijn serveren; het is dan toch logisch je eigen booze mee te nemen?! Het bleek bruine wijn te zijn maar dat gaf niet, het eten maakte alles goed. Barbecue met alle soorten vis en vlees en salades. Er kwamen zoveel mensen bij en zij deden zo hun best om met mij te communiceren en ik met hen. Oneindig proosten en de Lao Lao spiritus werd weer tevoorschijn getoverd. De kids werden thuis gedropt en we gingen naar een ware nachtclub. Dansen op onbekende live muziek, traditioneel en raar dansen door elkaar heen. Na elk nummer iedereen van de dansvloer, slow nummer en daarna iedereen weer terug. Ik in mijn Lao skirt, op maat gemaakt door mn tweede moeder, met wie ik ook danste. Voel me nog dolgelukkig als ik eraan terugdenk. Dit volk is zo authentiek en uniek met hun gedragingen, gewoontes, uitingen, geloofsovertuigingen, historie en gevoel voor humor. En het is er nog. Het is niet veranderd door toerisme… Ik hoop zo dat dit kan blijven bestaan.
Met al deze gedachten en gevoelens zat ik in de bus. De bus met een hele heftige weg. Oei, hoofdpijn. En niet alleen door de kater maar ook door de tientallen keren dat de bus door de bochten vloog en mijn hoofd weer keihard tegen het raam knalde. In Phonsavan voelde ik me zo alleen. Er was letterlijk niemand. En toen kwam ik Charlie tegen. Thankyou Buddha voor dat geschenk. En het tweede geschenk bracht hij zelf en dat was Carl
.
Comments