De weg naar Riung was meer deserty en prachtig. Na vier uur in een local bus en zoveel persoonlijke aandacht (heb ik in mn hele trip nog niet zo extreem en gemeend meegemaakt) kwam
ik aan in Riung. Ik had een erg nare ervaring met een ojek (een motordriver) die op de weg naar mijn nieuwe verblijf het nodig vond om aan me te zitten. Dat blijft toch altijd een angst van een vrouw denk ik. En ik voelde het eigenlijk al direct toen ik achterop ging zitten. Een les voor mij is om daar dus naar te luisteren de volgende keer. Er zitten in Indo dus ook rotte appels tussen. Ik moet bekennen dat ik behoorlijk bang was toen hij door de middle of no where reed maar gelukkig ben ik in dit soort situaties doortastend en heeft hij me afgezet en ik hem (natuurlijk) te weinig betaald. Klootzak. Ik was behoorlijk over mijn toeren en kon het er niet bij hebben dat mijn hutje aan het strand een deur had die niet goed sloot en dat letterlijk alles open was. Ik wilde even een veilige plek. Maar ik was te verward en moe om er wat mee te doen dus crashte ik daar. En was ik vervolgens heel onaardig tegen de staff, waar ik later heel veel spijt van had en mijn excuses heb aangeboden. Geen slot, half in de jungle, geen mens om me heen en geen wifi. Ik moest keihard janken maar het duurde zo kort omdat ik geen zelfmedelijden wilde hebben. Dus at ik na veel onderhandelen voor een euro en dronk ik een flinke bintang. De staff kwam bij me zitten omdat ze door hadden dat er iets mis was denk ik en ik legde ze uit wat er gebeurd was en ze waren erg in shock; ze hadden zoiets nog nooit gehoord. Ik had een fijne avond met ze, ze namen me mee naar het dorp en ik leerde daar nieuwe locals kennen.
Ik viel savonds in slaap met het geluid van de zee. Ik werd smorgens wakker verbleef in een superlux bamboe huisje op palen aan het strand. Overal kleine schelpjes, heel veel ruimte. Rieten dakje en een patio. Een wc en douche in de achtertuin, welke in de jungle is. Dus douchen onder een palmboom. Dat is toch de droom van iedereen. Ik begon bij te trekken en voelde me eigenlijk wel heel fijn in mijn riante comfortabele tweepersoonsbed met (jaja) een gatenloze klamboe. Ik ging na mn douche even rustig op de patio zitten om het geheel te overzien. Ik voelde me best een lucky bastard.
Daarna at ik mijn ontbijt in een open huisje, met allemaal positieve voorwerpen van Flores om me heen en las ik een boek over positief denken en het werkte. Ik probeerde mijn pulserende headdack te vergeten, zei niets van het zeer slechte ontbijt maar knikte vrolijk en deed mijn uiterste best om bahasa te spreken met het niet-engels-spekende personeel. Wat resulteerde in lange interessante gesprekken en beide partijen voelde hoeveel waarde het had. De tijd vloog om. Ik aaide de twee biggetjes die spontaan omvielen, zo fijn vonden ze het. Ik was verkocht… Ik wees naar het eiland wat opvallend dichtbij de kust lag en grapte dat we er ook heen konden zwemmen. En een van de meiden wilde dat wel doen. Laat dat nu sinds de filis iets zijn wat ik graag wil; naar een onbewoond eiland zwemmen. Maar tis best gevaarlijk. Fuck it. Na de lunch, die ik niet hoefde te betalen, instrueerde ik een van de locals hoe met mijn camera om te gaan (hoe gaaf, jezelf op een onbewoond eiland op foto hebben) en zwom. Mathilda, een local uit Eco Eden, zwom hangende in een zwemband en het was niet zo dichtbij als ik dacht, terwijl ik weet wat ze over eilanden zeggen. Ik werd een aantal keer flink gebeten door kwalletjes en zij tilde er doodleuk een op uit de zee. Fearless die meid. Ik ging er wel echt voor, wilde er wel graag zijn. Ik voelde me net als in the beach toen ik aankwam op het eilandje; half dood aanspoelen. En het was zo een mooi moment want na elkaar omhelst te hebben zeiden we niets. We liepen allebei op ons dooie akkertje rond te kijken en schelpen te zoeken. En tot onze grote verbazing was de jongen met de camera al fotos makende en sylvester (de meest beleefde en puurste local ooit) onderweg vanaf de kant in een kano. We waren zo blij toen ze steeds dichterbij kwamen. En ik heb nog nooit zo een extreme fotoshoot gehad, het was onbetaalbaar. De fotograaf noemde het trots ‘my trip’ nadat hij honderd fotos van mij maakte en daarna met mij wilde poseren en alleen. Het was hilarisch. Na wat rondgehangen te hebben, grote vogels zien uitvliegen en slangen gaan zoeken, gingen we terug met de katamaran. We meerden aan en drie kleine jongetjes, van wie de boot bleek te zijn, namen deze mee met een schatkist vol schelpen aan boord. Ik liet t gaan. Ik voelde me steeds meer op mn gemak in het huisje en had mn hoofdlamp eigenlijk direct al bij de hand toen de stroom uitviel. Later hadden we vissenkopsoep en rijst, waar ik heel blij van werd en dat weer gratis (zoals dat ook ik bahasa genoemd wordt) was.
Aarden weer op een vaste plek. Terimah kasih Indonesia!
17 islands
17 islands schijnt een van de hoogtepunten te zijn van Flores. En dat was dat reden waarom ik naar mijn verblijf Eco Eden ben afgereisd. Na flink afdingen kon ik voor een goede prijs op de boot. Tot mijn verbazing bleken het alleen ik, de kapitein en zijn zoon en een local te zijn en zij was speciaal voor mij meegekomen.
We deden eerst een snorkelspot, welke mooi was; nieuw soort vissen gezien en van heel dichtbij. Op het eilandje met wit strand waar we vervolgens aanmeerden, waren we alleen. Ik was verbaasd over de schoonheid! Het water is zo helder, het zand wit en de palmbomen bijna nep groen. Ik liep helemaal alleen over het strand. Maakte veel fotos. Mathilda lag onder een boom te slapen en de mannen gingen vissen voor onze visbbq van later. Ze gooiden een net uit in de zee en met een duikbril joegen ze de vissen in het net. De vissen stopten ze in een blauw plastic zakje wat wilde bewoog. Het eiland was zo sereen en ik vroeg me af hoe druk het zou zijn in hoogseizoen en besefte me hoe uniek deze situatie was. In de filipijnen kreeg je een priveboot voor een vermogen en op de gilis duwen ze een boot helemaal vol.
Toen er genoeg vis was vertrokken we naar het kelelawar eiland, wat vleermuis betekent. Omdat we erlangs voeren, vroeg ik of we ernaaroe konden, maar het was te ondiep. Dus sprong ik met het vaardige zoontje van de boot en waadden we erheen. Ik vond het wel een beetje spannend, want mijn bahasa is niet goed genoeg om te vragen of t wel kon en zij spreken geen engels. De rand van het eiland staat vol met bomen en alle bomen zaten helemaal vol met vleermuizen. Niet in een grot ofzo dus, waar je ze zou verwachten maar hangend in de brandende zon. Het zoontje begon ze op te jagen door stokken naar ze te gooien en hoewel me dat helemaal niet beviel, zag ik wat hij wilde laten zien. Ze vlogen met tientallen tegelijk over ons heen en door het licht van de zon waren de vleugels oranje en kon je de bloedvaatjes in de vleugels zien. Heb flink wat mooie plaatjes geschoten. We hadden lunch op aan volgend wit strand. De gevangen werd op de bbq gelegd en was heerlijk. Een vis met een puntige bek met vlijmscherpe tandjes leek in het water zo lief maar was toch wat minder op het bord. Op het laatste strand las in en boek (wat ik in al die tijd nog amper heb gedaan) bij terugkomst aten we samen (weer vis) en was heel gezellig.
Mr Philip
De baas van Eco Eden had me uitgenodigd om een ceremonie bij te wonen in zijn dorp. Dus ging ik met Silvester op de motor naar Bajawa (waar ik al eens ben geweest). Ik had het onderschat. Het was een heel slechte weg en ik had nog steeds veel hoofpijn en voelde me niet honderd procent. Aangekomen bij Philip voelde ik me echt heel moe en behoorlijk labiel. Philip was teleurgesteld toen ik zei dat ik niet bleef slapen maar ik zou dat echt niet trekken. Het was namelijk niet respectvol om alleen maar een deel van de ceremonie bij te wonen maar dat was me niet verteld en vond het ook moeilijk dat hij me hiermee zo onder druk zette. Ik woonde uiteindelijk een deel van de ceremonie bij, welke behoorlijk heftig was. In het dorp waar Philip vandaan komt hebben ze elk jaar een bijeenkomst voor alle familieleden van negen voorouders. Er wordt een offerplek gemaakt en er word niet alleen rijst geofferd op negen blaadjes maar ook rijstwijn in negen bekers en je voelt het al aankomen: kippen. En paar kindjes hielden ze vast, lief strelend. Nadat de spreker klaar was met vertellen werd er bij een van de kippen een mes in zijn bek geduwd en en zo ver doorgedrukt dat de hersenen sowieso doorboord werden en het begon te bloeden. Het is een teken van ‘spreken’ met elkaar. En omdat daarop een van de kippen wild begon te krijsen, is dat beest zeker van zijn leven omdat een van de voorouders via de kip heeft geantwoord. Aldus Philip. Het bloed van de kip werd op de offerplek gedruppeld en daarna ging het rond. Iedereen kreeg bloed op zijn vingers, ik moest ook en eigenlijk zelfs op mn voorhoofd maar dat vond ik te ver gaan. Daarna werd de kip half dood half levend geplukt en op het vuur gegooid. Philip merkte op dat het zeker niet mijn eerste offering was omdat ik niet zo geschokt was. Nou, dat was ik wel maar zei dat niet tegen hem en liet het niet merken. Ik voelde me zelfs nog zieker dan voorheen en wilde weg. De tweede kip werd op dezelfde manier geofferd. De spreker las in het hart van de eerste kip, die hij met de rest van de ingewanden naar de hemel omhoog hield, dat het contact onderling niet goed was. De boodschap was dat mensen meer moesten spreken met elkaar. Joh! Toen kreeg iedereen hele hard rijst op een bananenblad en stukken gehakte kip. Ik heb nog nooit zulke taaie kip gegeten en de mensen om me heen verslonden het met bot en al. Deze kip heeft stress gehad, dat was te proeven. Daarna werd een kokosnoot open gehakt en werd de offerplek gebaptised en aanwezigen ook en kregen we een stukje kokosnoot, waardoor ik me even wat beter voelde. Toen moest de mannen en vrouwen gescheiden eten in het dorpje en daarna in een huis. Toen we terugliepen voelde ik me opgelucht. In het huis van Philip vertelde hij over zijn plannen voor Eco Eden en sinds ik er aankwam vond ik het al een interessante plek. Ik gaf aan dat ik graag wil volunteeren en zelf ook wat ideeën had. We werden erg enthousiast allebei en voor mij ook de mogelijkheid om wat geld saven. Later kwam een partner van Eco Eden erbij en er hadden een mooi gesprek. Oo maandag ga ik beginnen.
We gingen terug toen het donker begon te worden en we hebben er vijf uur over gedaan om terug te komen, vanwege de eerdere hevige regen en slecht wegdek. Silvester is een hele goede driver.
Eco Eden wordt vervolgd.
Chillings
De dag erna deed ik ff rustig aan want mijn hoofd deed nog steeds zeer. Ik las veel in the lonely en maakte een plan voor de rest van mn trip. Schreef een plan voor mijn volunteerjob hier. Ik ging opzoek naar signaal voor mijn telefoon om even mensen te contacten en moest daarvoor naar een basisschooltje waar een klein beetje te vinden is. Ik werd achtervolgd door locals, wat eigenlijk ronduit vervelend was. Omdat de eerste keer niet goed lukte, ging ik nog eens maar met de staff. Minder vervelend en ik nam een Bintang voor op de terugweg. Aangekomen in Eco Eden was het heel gezellig. Een voor mij onbekende local vierde zijn verjaardag en ik mocht daar deel van uitmaken. We dansten traditional en aten vis (wat een verrassing) bij het kampvuur en zij zongen Indonesische liedjes met begeleiding van een gitaar. Natuurlijk vloeide de arrack rijkelijk en voelde ik hem zitten, toen het om half negen opeens klaar was. Ik was nog een beetje aan het nahangen met de staff en toen ook de puppy van de baas dronken was, was het mooi geweest!
Volunteeren bij Eco Eden
Na veel slaap werd ik wakker, douchte koud onder een palmboom en sneed een mango met mn zakmes in stukjes. Ik maakte een beginnetje met de staff door de basics in engels te oefenen en hoe gasten te ontvangen. Ze waren me beiden zo dankbaar. Philip zou in de ochtend komen en ik wachtte en wachtte op hem en het begon me te frustreren. Als ik ergens een hekel aan heb ik het afhankelijk zijn van anderen en daar waar ik erg tegen aan t vechten. Halverwege de dag had ik al zoveel gelezen en dezelfde maaltijd als iedere dag gegeten dat ik maat terug in bed kroop. Ik kon weinig doen omdat ik eerst met de baas wilde overleggen en ik verveelde me kapot. Ik had al mn plannen inmiddels uitgeschreven en ik bedacht wat heerlijk t zou zijn om te vertrekken. Maar ik was me ook bewust van het feit dat ik de staff had beloofd te blijven voor wat langer en mijn nog altijd aanhoudende hoofdpijn moest minder worden. Ik werd helemaal gek van mezelf en van de situatie. Toen ik mijn gedachten op een rijtje zette en ik las weer een stukje, werd de frusti minder. Na twee uur lezen liep ik met Sil over het strand en toen ik later alleen terugkwam, hoorde ik dat Philp de volgende dag pas kwam en was in alle staten. Het voelde als weggooide tijd. Iemand die geen excuses aanbied en je laat wachten en sterker nog, de volgende dag pas komt. Mijn besluit stond vast: ik ga. Maar toen ik dat zei tegen de staff en zij heel verdrietig werden vond ik dat heel erg. Dus dacht ik erover voor een aantal min en stelde voor om morgen het strand schoon te gaan maken en meer engels te oefenen. Ik werd gekust en Mathilda zei dat ze van me hield. Goed, fuck you Philip. Ik besefte me plotseling dat het de eerste dag was sinds mijn volwassen leven dat ik geen geld heb besteed op welke manier dan ook. Accomodatie, eten en drinken alles gratis, geen huur. Dat was eigenlijk wel te gek en helemaal niet gek:)
Op mn tweede volunteer dag wilde ik er echt voor gaan, dus stond vroeg op en begon met Silvester het strand schoon te maken. Wat een troep, niet normaal! De staff is lui en ze zijn snel moe en ik merkte wel hoe ik het gewend ben om te werken. Maar toen ik terugkwam en ik hoorde dat Philip weer niet zou komen besloot ik om de volgende dag te vertrekken. Ik was niet de baas over zijn staff en zij hadden die aansturing zeker wel nodig. Gelukkig was er een Nederlandse vrouw en zij sprak ook Bahasa en zij heeft me geholpen de boodschap naar Philp en de staff over te brengen. Ze vonden het niet leuk natuurlijk maar ik werd langzamerhand gek en ik vond het een dieptepunt van mijn trip. Ook in combinatie wat er daarvoor is gebeurd natuurlijk en ik dat niet heb kunnen verwerken omdat ik op dezelfde plek bleef. Ik heb er wel veel van geleerd op meerdere vlakken. Bij deze: chapter closed.
Comments