Sinds ik een klein meisje was droomde ik al van een ballonvlucht. En nu op mijn 26ste, in Laos, heel vroeg in de morgen, zag ik hoe een luchtballon met zoveel kleur volgeblazen werd met hete lucht. Toen ik eenmaal in het mandje stond besefte ik me dat dit het einde zou kunnen zijn. Het langzaam en steady loskomen van de grond, het vuur zien en horen, de serieuze blik van de ballonmeneer; welke gehesen was in een prachtig pak inclusief handschoenen. Charlies gezicht. Het stil hangen en de stilte. Dan de zon zien opkomen tussen de bergen en wolken, de rivier en rijstvelden onder ons. Het landschap langzaam kleur zien krijgen en zoveel reliëf. Moest mijn adem inhouden om niet te janken. Ik had me geen mooier einde kunnen bedenken. Gelukkig leef ik nog; de landing was net zo perfect.
Comments