Charlie en ik baalden zo verschrikkelijk dat we the gibbon expierence in t noorden van Laos gemist hadden. Je kunt daar in een threehouse verblijven, hoog in de bomen, ziplined door het woud en ziet de aapjes. We wilden terug naar het noorden, maar we zagen het beiden niet zitten om de weg met de vele potholes en scherpe bochten nog eens te doen en vliegen was niet mogelijk. We waren allebei erg teleurgesteld. Toen we elkaar weer troffen in Vientiene probeerde ik nog eens of er wat te vinden is in de buurt van Pakse, onze volgende destinatie. En verdomd, the threehouse expierence is ook in Pakse!
Vientiene is een mooie, vrij rustige stad, waar veel franse invloeden te vinden zijn. En gelukkig hadden we Carl, die ons easy overal bracht.
Na een sleepingbus van twaalf uur vroeg ik de tuktuk driver of hij me naar het paleis wilde brengen. Jaja mensen, je leest het goed. Dit meisje heeft geld te spenderen! Het goeie aan Azië is dat het helemaal niet duur is natuurlijk. Het was zo raar om half slapend als backpacker in een fancy place aan te komen.
En zo een goede rust gehad en dat voor onze trekking. Ik kon zo genieten van t paleis, met openslaande achterdeuren naar balkon en uitzicht.
Charlie kon vlak voordat we gingen amper ademen. Ik stond erop om naar een kliniek te gaan; het klonk als longontsteking. In het ziekenhuis keken ze naar zijn bloed (in een half uur klaar) en vonden de longinfectie (!!) Hij werd volgestopt met meds, de arme jongen. But we did it! En hoe. Het was een heftige trekking, veel modder, veel klimmen. Zwaar gear, (voelde me wel een prof op dag twee) daypack op je rug met veel water. Maar oh my buddha, de ziplines, de ziplines! Die waren het vele klimmen dik waard. Er was er een van wel vierhonderd meter lang. En dat midden in het oerwoud, watervallen, bergen, alles. De mooiste vond ik de laatste op dag een. We klommen helemaal omhoog en waren doorweekt door water wat de wind meenam, afkomstig van de waterval. Alles zo groen, een regenboog. En je dan laten vallen, met honderden meters onder je. Ziplinen over de waterval. Zo intens. En janken aan de overkant. Na het overheerlijke diner, ziplinen (!) naar onze eigen threehouse ver boven de grond. Wat een leven. De volgende dag zat vol met uitdagingen. Klein bijkomstigheidje: ik blijk hoogtevrees te hebben. Vooral het abseilen van plateau naar het volgende plateau onder me was een ding. En de plateaus waren HOOG. We mochten onszelf ‘zekeren’ wat het nog even wat spannender maakte. Veel bruggen van hout of alleen een staaldraadje. En aan het einde nog even rotsbeklimmen om het compleet te maken. We waren doodop. Maar niemand neemt dit ons nog af.
Wat wel heel moeilijk was voor me, was het afscheid nemen van mijn vrientie Charlie. Hij ging zijn familie opzoeken in Vietnam. Gelukkig is het geen goodbye, maar een see you. That are his words. If you read this, I miss you my good friend! And you know it! I will never forget our incredible expierences together. Much love!
Comments