Jogja was weer geweldig, net als afgelopen jaar. Natuurlijk heb ik wel weer andere plekken bekeken. Met een Indonesisch meisje wat ik heb leren kennen in de dorm bezocht ik deze plekken. Een highlight was the birdmarket, waar ze allerlei soorten dieren verkopen. Natuurlijk was het erg triest, maar om daar te fotograferen is het wel heel interessant. Zie de fotos. We reden rond in een bejak, wat een fiets met een bakje is, We zagen hoe batik werd gemaakt en ik heb een wayang pop gekocht gemaakt van hout. Ik voel me hier zo ontzettend thuis. Zoveel dingen zijn bekend voor mij. Ook heb ik de Javaanse dans gezien, wat voor mij erg bijzonder was omdat ik als kind aan Javaanse dans heb gedaan. De dagen in Jogja voelde ik me zo ontzettend gelukkig. Op het moment dat ik mijn ticket wilde gaan boeken naar Bali, kwam ik Landon uit Montana tegen. Hij had net snakeblood met allerlei rare toevoegingen gedronken en was compleet van de kaart. Hij vertelde me over het blauwe vuur in de vulkaankrater van de Ijen, wat veroorzaakt wordt door brandend zwavel en te zien is by night. En te Ik zag fotos en het leek compleet insane, dus ik wilde erheen. Fuck it, dan maar een paar dagen reistijd kwijt, het was immers wel op de weg naar Bali. En het was zo een bizar goede trip daarheen. Alleen het lokal transsport genomen en er is zoveel gebeurd, zal heel lang duren om dat allemaal op te schrijven. En daarom ik doe dat niet, heb nog maar een week in Bali!
Uiteindelijk aangekomen in een guesthouse dichtbij de vulkaan. Die nacht om 1.30 opgestaan, om het blauwe vuur goed te kunnen zien in de nacht. Na mijn eerste kennismaking met vulkaan Semeru afgelopen jaar, had ik een lichte traumatische ervaring. En wat is de beste manier om een traumatische ervaring te verzachten of te verwerken..? Ik was dus best gespannen. De weg ernaartoe was niet te vergelijken met de Semeru maar sommige stukken waren best pittig. Onderweg werden gasmaskers verhuurd voor een aardige som, het is duidelijk dat de locals geld willen maken. Ik had echter wel mijn twijfels, bijna iedereen had er een. Na de afdaling in de krater kwamen we aan bij het blauwe vuur. Het was niet te geloven, zo indrukwekkend. Er kwamen grote wolken vanaf, maar de wind stond gunstig. We stonden heel dichtbij en waren een van de eersten, we hadden de hike op topsnelheid gedaan. Ik ging helemaal op in het fenomeen en Landon ook. Daardoor zagen we het gevaar van de rook die van het vuur afkwam niet en het overviel ons als een verstikkend deken. Ik probeerde adem te halen maar het werd alleen maar erger. Het brandde in mijn longen en ogen en het enige waar ik aan dacht was dat damn gasmasker wat ik had moeten huren. Ik draaide me half om naar Lando en wees naar de weg terug. Ik kroop omhoog, probeerde mijn vest uit mijn tas te halen, waardoor mijn camera op het gesteente viel. Ook dat nog, camera stuk, dacht ik. Ik drukte het vest tegen mijn mond en neus maar het hielp niets. Ik stikte bijna en mensen liepen heel droog voorbij. Toen ik mezelf opgetrokken had aan de stenen en mijn zicht wat beter werd, zag ik een gids lopen en er bungelde een gasmasker in zijn hand. Ik kroop naar hem toen en griste het uit zijn hand en drukte t op mijn gezicht. Ik denk dat hij aan mijn gezicht zag hoe desperate ik was. Maar ik wilde terug, niet alleen om nog meer van het blauwe vuur te zien maar moest ook Lando vinden die nog altijd daar was. De gids vroeg of ik mee wilde lopen en met knikkende knieën ging ik terug. Daar stond ik weer. Het was nog mooier dan de eerste keer. Maar het gasmasker hielp nauwelijks. Bij de tweede wolk kreeg ik minder binnen, maar het was toch heftig. Ik riep Landons naam maar kreeg geen gehoor. Ik besloot op dezelfde plek te blijven en gewoon af te wachten. En uit het niets was hij daar en hij trok me mee naar een lager gedeelte waar het zicht nog beter was. Hij vertelde me in een aantal woorden dat hij dezelfde ervaring had als ik. De volgende wolk die kwam, hurkte ik, hield ik mijn adem in en verborg ik mijn hoofd in mijn armen. Na een aantal minuten zijn we omhoog geklommen en het werd langzaam aan al licht. Toen we op de rand van de krater stonden kon ik zien waar we gestaan hadden en ook hoe gevaarlijk het is. En het uitzicht was fantastisch. Elke minuut veranderde het daglicht en de sfeer, dat kun je op de fotos zien. Er was niemand. Het water in de krater turqoise, de plek waar we hadden gestaan geel van het zwavel, het gesteente ijzig grijs, de hemel kleurde langzaam. Het gebergte achter ons immens en bruin en heel groen. Nog nooit in mijn leven zo iets gezien. Het was het half doodgaan dubbel en dik waard. En achja, ben niet voor niets gestopt met roken. We spraken over het feit dat locals de zwavel winnen en daar lang achter elkaar zijn, zonder gasmasker. Ongelofelijk.
We zijn daar lang gebleven; ik kon er geen genoeg van krijgen. En de tocht terug in het daglicht was ook adembenemend.
Een paar uur later zaten we op de ferry richting Bali….
Comments