Milou Essink

In Bali kozen we random een guesthouse uit en werden daar met open armen ontvangen. Een meloensapje, ander vers fruit, vriendelijke gezichten. De plaats heet Pemuteran en is aan de kust, landschap weer heel anders, hindoeïstische beelden, felle zon. Dit eiland van Indonesië is weer zo een andere wereld. We waren kapot. De volgende dag huurde ik een snorkeltje en ging de zee in. Nog geen tien stappen verder het gezondste koraal dat ik ooit heb gezien. Zoveel kleur. Heel veel vissen met nog meer kleur. Nemo’s gespot. Ik verbaasde me over het feit dat er nauwelijks toeristen waren. Leek een niet ontdekte plek. Ben een tijdje met een vis meegezwommen met ongelofelijke kleuren en een onderbeet en werd zelf gevolgd door een andere.
Landon was duiken en hij vertelde me dat het ongelofelijk was. De eigenaar nam ons mee op een kleine trekking, om de zon vanaf de bergen onder te zien gaan. Wat een omgeving. Een tijdje gezeten en gepraat met een Bintang. Na de mooie zonsondergang afgedaald, geproken met locals. Ik vroeg of ik aanwezig mocht zijn bij een begrafenis, die de volgende dag plaats zou vinden. Dat was oké en een van de dingen die op mijn lijstje stond om bij te wonen. We leerden hoe te spelen op een Balinees instrument gemaakt van bamboo, een soort grote xylofoon. Dit gebeurde toen we een huis passeerden en we de muziek hoorden en we bleven staan omdat het zo mooi klonk. Ze nodigden ons meteen uit en ze waren erg goed. Binnen no time werd er eten gehaald en ik was weer in de gelegenheid om mijn Bahasa te oefenen. Zo geweldig hoe alles hier vanzelf gaat, het is een soort flow. Ze volgende dag was dezelfde flow nog steeds aanwezig. Ik ontmoette een jongen die in een cafe aan de overkant van het de guesthouse werkte en vertelde hem over mijn plannen. Omdat hij zo geïnteresseerd was, vroeg ik hem voorzichtig of hij die route met mij af wilde leggen en hij stemde in. Later die dag gingen Lan en ik naar de begrafenis van een hindoeïstische meneer die erg ziek was, welke ziekte weten we niet. Het lichaam, wat in een kist lag, werd gedragen op bamboo stokken en gevolgd door een hele stoet mensen; alle inwoners van het dorp. Ze renden rond van links naar rechts en mensen langs de kant van de weg spoten het nat met een tuinslang. Bij het graf aangekomen, dacht ik eigenlijk dat ze het lichaam zouden verbranden op het water. Dat was niet zo. Er werd een aantal keer getracht het lichaam in het gat te mikken. Toen het uiteindelijk lukte drongen alle mensen rond het graf. Ik voelde me ongemakkelijk, kon ik hier wel zijn als toerist? Ik werd door een meisje wat met ons mee was uit het guesthouse steeds meer naar voren geduwd. Ik wilde het eigenlijk niet zien, wist niet wat ik aan zou treffen. Opeens stond ik letterlijk aan het hoofd. Mensen waren vrolijk en accepteerde me gewoon. Er werd geld op het lichaam geworpen en er werden kleren in het graf gelegd en andere ceremoniële attributen. Een katoenen lapje werd verwijderd en ik kreeg zijn gezicht te zien, wat nogal intens was. De meneer had op elk oog een driehoekig stukje glas en een groen blaadje van een boom. Later hoorde ik dat dat was omdat ze anders bang waren dat er een kwade geest in het lichaam zou treden. Er werden twee lappen boven het graf gehouden waar iemand rozenwater op goot, zodat het op het lichaam terecht kwam. Ik vond het heel intens. Net toen ik besloot om langzaam naar achter te deinen, werd me gezegd dat ik foto’s moest maken van het lichaam. Ik deed het heel snel in mijn hoofd wist ik dat het een hele heftige foto zou zijn. En dat is het. Maar niet bedoeld voor het internet. Op de weg terug pakte het meisje van de guesthouse mijn hand en ik voelde een vlaag van verdriet door me heen gaan. We kregen een zegening met heilig water en iedereen ging uiteen. Het was zo surreëel.
De volgende dag vertrok ik met mijn backpack en nieuwe lokale vriend richting het zuiden, op weg naar Ubud. We stopten in dorpjes, genoten van de uitgestrekte landschappen en arriveerden in de afternoon in een hostel. Hij ging terug, ik betaalde zijn benzine. In Ubud heb ik een aantal dagen rond ge wanderd, sieraden gekocht, naar de bioscoop gegaan. Prachtige natuur gezien. Maar ik was gestressed. Het was er zo druk en zoveel verkeer en ik kon mijn rust er niet vinden.
Ik verwachtte niet dat het in Kuta beter zou worden. Ik ging puur en alleen naar dit toeristische oord om mijn vriend Jo van afgelopen jaar te ontmoeten en het kwam zo uit dat ik mijn kortstondige ex vriendje ook zag. Het was fijn om Jo te zien, het leek wel vijf jaar geleden. Maar het is lastig om goede afspraken te maken met indoos, dus ik zag hem maar kort. Ik ontmoette in een warung (restau) een Maleisische jongen en kwam tot de conclusie dat Bahasa en Malay veel overeenkomsten heeft en de volkeren elkaar dus kunnen verstaan. Hij vertelde me dat hij een breakdancer is en dat er een groots event zo komen, waarin hij mee zou gaan doen in een battle. Natuurlijk was ik er meteen voor in. Ik zag Agus in de avond en dat was zo raar; ik kon maar aan een persoon denken en dat was hij niet. We reden naar de tattooshop, waar hij me heeft getattooeerd afgelopen jaar en waar alle mensen waar ik een onvergetelijke tijd mee heb gehad ook waren. We gingen naar een bar, life muziek, Bintang. Helemaal niet erg.
De volgende dag ging ik naar het event. Ik ben daar van 1400 tot 0000 geweest en heb me geen moment verveeld. Wat een niveau, wat een kwaliteit. Ik denk dat de foto’s genoeg vertellen, kan niet beschrijven hoeveel ik genoten heb. Het is in mijn geheugen gebrand en is daar voor altijd. Weer een van de hoogtepunten van mijn travellings!
Sampai jumpa lagi!
Tot gauw xxx