Milou Essink

Meditation retreat

Logboek

Dag 1
Ik lig op bed en probeer me te concentreren op mijn ademhaling. Kort geleden moest ik al mijn waardevolle spullen afgegeven bij het kantoor van het Chanmyay Yeiktha meditation centre, de plek waar ik tien dagen ga mediteren in stilte. Niks kan me nog afleiden nu, behalve: mijn gedachten. Mijn hoofd ontploft zowat, zoveel zijn het er en uit verschillende categorieën. Ik ben vandaag met een Chinees meisje wat ik eerder heb leren kennen gearriveerd en ik weet niet goed of het goed of minder goed is dat ze met me meegekomen is. Naast het feit dat ik gewend was aan het idee het alleen te gaan doen, is het tijdens deze retreat namelijk de bedoeling dat je met niemand praat, alleen met de monnik en je je niet af laat leiden. We hebben samen een kamer en dat verbaasd ons dus ook.
Na het gesprek met de monnik waarin hij ons instructie gaf over hoe we moeten mediteren werd het voor mij heel duidelijk dat ik het wilde proberen zonder met elkaar te praten, alleen bij belangrijke zaken. En gelukkig deelde zij deze mening. We zijn wel heel blij dat we de ervaring met elkaar kunnen delen, door er samen te zijn. Ik ben wel erg geschrokken van de timetabel. Ik heb het gevoel dat het onmogelijk is voor ons als beginners zoveel te mediteren. De meditatie gaat verlopen volgens vipassana, waarbij het belangrijkste is, tijdens het mediteren alles te observeren en daar niet over te oordelen. Bij de zittende meditatie concentreer je je in eerste instantie op je ademhaling (rising bij inademen, falling bij uitademen) en als er een tweede object verschijnt zoals geluid of gedachten, observeer je dat alleen maar, maar oordeelde daar niet over. Een vogel die zingt is dus geen vogel, maar geluid. Je zegt dan tegen jezelf :hearig hearing. Gevoelens kun je benoemen door, als je blij bent bijvoorbeeld,min je hoofd te zeggen: note: happy. Bij gedachten alleen thinking thinking. De focus op de overige objecten verdwijnt na een tijdje omdat je weer terug gaat naar object een, namelijk rising falling.
Bij de walking meditation focus je je op de sensatie van het lopen, vooral op de voet en daarbij geld ook dat je alles observeert. It is as it is.
Tussen de meditatiesessies door is het de bedoeling dat je je acties vertraagd en alles mindfully uitvoert. Dus als je je tanden aan het poetsen bent, ben je daarop gefocust en bezig met die actie en voer je deze traag uit.
De eerste meditatiesessie was indrukwekkend. We waren nu yogis (zijn de nieuwe leerlingen) en hadden een longirok aan. Alle nonnen zaten onder een muskietennetje op de grond op een kussentje te mediteren. Het houtje waar het net aan hing leek een galgje. Met roze of witte lappen half over hun gezicht. Het zag er een beetje luguber maar tegelijkertijd ook inspirerend uit. Ik vond mijn eerste halfuurtje zittend mediteren heel lastig. Ik had nog erg veel gedachten over de nieuwe indrukken en krampachtig denken dat je geen gedachten mag hebben helpt daar ook niet bij. Ik wist ook niet goed hoe ik moest zitten. Rechtop? Hou houd ik mijn hoofd? Etc. We oefenden met heel rustig teruglopen, voet voor voet, want dat moeten we morgen ook gaan doen. Een beetje nerveus maar vooral ook erg moe viel ik in slaap op het keiharde bed.
“Talk to you in ten days!” zei Yin.
Dag 2
Om 4 am schrik ik wakker en een half uur later klinkt het geluid van de bel. Heel rustig kleden we onszelf aan (met mindfullnes, alles observeren) en gaan we naar de meditation hall. Het is best ver, met een redelijk traag tempo tien minuten. We mediteren bijna een uur. Een half uur zittend en een half uur walking meditation, waarin je zoals eerder gezegd focust op de voet en een aantal meter vooruit kijkt en zo focust. Alle vrouwen; nonnen en leerlingen, lopen dezelfde richting uit, heen en terug en de vloer bestaat uit glanzende donkerbruine planken. Die ga ik nooit van mijn leven meer vergeten.
Het is lang maar ik merkte aan het einde dat ik meer begon te ontspannen. We liepen zo tegen zessen am met alle nonnen samen naar de eetruimte. Stap voor stap, in een rij en heel langzaam. De nonnen eerst naar binnen en daarna wij. Met mijn handpalmen tegen elkaar voor mijn borst besteeg ik de trap. Iedereen bid voor het eten (en ook voorafgaand aan mediteren) met het gezicht naar buddha, op knieën en handpalmen tegen elkaar tegen borst en dan langzaam naar voren buigen, voorhoofd en handen op de grond, dat drie keer. Ook tijdens het eten wordt er niet gepraat, dus zwijgend eten. De monnik had ons verteld het eten te proeven in termen als zoet, zout, warm, koud. Zittend op een flinterdun matje in meditatiepositie tegenover elkaar in onze eigen wereld. Het was een hele bijzondere ervaring en ook vreemd om zo met jezelf bezig te zijn. We staken wel de theepot naar elkaar uit, waardoor het toch nog leek of we samen aan net eten waren. Een non achter Yin at zo langzaam dat het net niet echt leek. Na het eten nog een keer bidden, langzaam opstaan, handen op dezelfde manier als binnenkomen en dan een stuk achteruit de ruimte uitlopen. Na het eten mediteren, dit keer drie uur achter elkaar. Drie uur gevuld met wisselende stemmingen. Van pessimisme naar optimisme. Ik ervoer een gevoel van geluk en rust en een liefdevol gevoel naar mezelf toe. Het was zo fijn om rust te nemen zonder gestoord te worden door anderen en niemand die naar je kijkt terwijl je dat doet. Geen mening meer over iets of iemand en alles zoals het is.
Ik vroeg me ook af af ik dit wel tien dagen vol kan houden, omdat het zo intensief is. Maar besefte me daarbij ook hoe uniek deze situatie is en hoe dapper het is van mezelf is om zoiets zwaars aan te gaan. En hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze hebben gemediteerd in Myanmar, met nonnen.
Toen we naar de eetzaal liepen voelde ik me in een hele rare mood, iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Een geconcentreerd space achtig gevoel. Licht in mn hoofd maar wel zwaar in mn benen. Ook de spierpijn begint al. De nonnen voor me waren net spookjes met hun lichtroze sluiers en kaalgeschoren hoofdjes.
Het was een uniek gevoel, zo gebalanceerd en vredig.
Het eten was niet normaal. Ik mocht het misschien niet echt proeven maar ik deed het toch. Garnaaltjes, draadjesvlees, verse groenten, fruit, advocadoshake. Dat had ik niet verwacht. Ik kauwde te snel en zei steeds tegen mezelf rustig aan te doen. Nog lastig, gaan we aan werken. Daarbij realiseerde ik me heel goed dat dit de laatste maaltijd van de dag was…
De meditatieronde daarna ging niet zo lekker. Kon me nauwelijks concentreren (leek te komen doordat ik zo vol zat) en zat ook niet meer lekker. Ik had een aantal keren wel controle.
Het teruglopen met Yin is echt wel fijn. Je zegt niks maar deelt toch wat. Daarna liggend mediteren en ik trok t even slecht! Telkens golven van stress, denk omdat ik deze levensstijl niet gewend ben. Veeeelll rust. Van ellende in slaap gevallen. Werd verward wakker en we moesten naar de monnik. Een van de eerste dingen die hij vroeg was of ik al naar huis wilde. Die zin is heel lang in mijn hoofd blijven hangen. Ook tijdens de avondmeditatie. Met periodes kon ik me concentreren, vooral tijdens de walking meditation begon ik het een beetje te snappen. Left, right. Maar er waren veel momenten waarin ik me afvroeg wat ik aan t doen was. En tijdens het zitten alleen maar stress en pijn aan alles eigenlijk. Ik ben buiten gaan mediteren maar ik voelde het gewoon, het was genoeg. Ik wist dat het niet de planning was maar ik besloot voor vanavond te stoppen, het werd me teveel. En daarbij was ik naar mijn idee al veel verder gegaan dan ik van mezelf had verwacht. En het is dag 2, waarin de monnik verwacht dat je wel even acht uur mediteert. Naar mijn inzicht onrealistisch, als je nog nooit eerder langer hebt gemediteerd. Dus ik voelde me ontzettend rot toen ik terugliep om 1900 en had meteen doemscenario’s in mijn hoofd omdat ik wilde stoppen. En veel afzettingsgedachten. Maar ik weet heel goed dat ik moet wennen en dat t niet in een dag perfect kan zijn. Ik besloot gewoon door te gaan en heb afgesproken met mezelf niet te streng voor mezelf.
Omdat ik me zo rot voelde en snel weg was gegaan heb ik gevraagd of Yin met me wilde spreken. De conclusie die ik trok ervoer zij ook. Het is teveel voor beginners en we krijgen geen begeleiding in het mediteren. Ik had de hardcore versie uitgekozen en had het veel opbouwender en vriendelijker verwacht. Daarbij voelt het heel raar alles met elkaar te delen en dan niks tegen elkaar te zeggen. Voelt alsof je elkaar negeert. Dus spraken we af om af en toe over onze gevoelens te praten maar alleen in de kamer. Ze vertelde me ook dat ze het naar vond haar gevoelens niet te kunnen uiten en dat ze een beetje verdrietig werd van de lopende nonnen, ookal wist ze wat zij aan het doen waren. Dat herkende ik ook.

Dag 3
Ik had de spierpijn erger verwacht. De slaap was wel echt extreem kort maar ik had geslapen als een blok. De blauwe plek op mn heup, van het harde bed, bonkte toen ik uit bed stapte. Ik trok een schoon, geleend, wit shirt aan en mijn longi meditatierok en voelde me best wel in mn element. Ik streek mijn kleren recht met mijn hand, duty calls!
Ik had minder gedachten tijdens het lopen naar de meditatiehal en alles verliep best gesmeerd. We begonnen tegelijk en synchroon aan de walking meditation zonder dat afgesproken te hebben, wat een gigantische kracht had. Tijdens het mediteren maakte ik van elk gevoel die ik had in mijn hoofd een note. Waren gedachten als: worries, happy, pain. En ook benoemde ik de objecten: ademhaling: rising falling en de eventueel aanwezige objecten als hearing, hearing en natuurlijk thinking, thinking. Ik kon mijn ademhaling heel goed volgen en ontspande ook meer. Tijdens het ontbijt was ik gefocused zoals het moest maar stond ik mezelf ook zeker toe om rond te kijken en te genieten van wat er om me heen gebeurde. Heel traag bewegende en kauwende nonnen en monniken. Je zou maar leven zoals zij. Inspirerend.
Na het ontbijt mochten we weer even liggen en daarna terug naar de meditatiehal. In eerste instantie vloog het me weer aan. Faalangstgedachten en heel veel stress, waardoor het voelde alsof mijn keel dichtgeknepen werd en ik niet kon ademhalen en dat had natuurlijk te maken met gisteravond. En toen besloot ik het anders te gaan doen. Ik ging de strenge gedisciplineerde woorden van de monnik negeren in mijn hoofd. Ik luisterde expres naar de irritante vogel en maakte er een note van. Note: annoying. En ik luisterde naar de mooie vogel en deed hetzelfde. Note: very nice. Beetje schijt hebben dus, is soms nodig. Toen ging ik heel rustig ademhalen en vond de juiste positie. Niet te rechtop, mond een beetje open zodat ik door mn neus en mond in en uit kon blazen. Ze zeggen dat je met die ademhaling het beste snel kunt ontspannen. Ik kwam opeens heel dicht bij mezelf, wat lang geleden was. Ik kreeg een goede focus op de sensatie van mn maag, wat de bedoeling was en ik hoorde de irritante vogel niet meer en volgde nauwlettend mijn ademhaling. Ik bleef af en toe aardige dingen tegen mezelf zeggen, wat onwijs stimuleerde. De walking meditatie ging ook veel beter omdat ik op mijn ademhaling bleef letten en mijn voeten nog langzamer afrolde dan voorheen, waardoor ik nog meer grip en focus had. Het was lastig om de mensen om me heen niet te zien. En gelukkig kwam weer het spacepunt, te vergelijken met het gevoel gedronken te hebben;ontspannen. Wel gevolgd door een heftige uitputting, mijn spieren voelde ik bij elke stap maar het loonde ook. Toen we naar de lunch liepen was ik trots op mezelf. Het eten was weer verrukkelijk en we aten vredig en liepen om 11 uur(!!) in alle rust terug.
De uren daarna waren turbulent. Ik probeerde te rusten maar kreeg heel veel hele vreemde dromen. Ik was heel gespannen (om het feit dat je zo min mogelijk moet denken en verplicht moet ontspannen) en had om 1400 al erge honger. De meditatie daartussenin ging goed maar kostte wel erg veel energie. Toen we bij de monnik aankwamen wees hij dat we moesten mediteren en liep zelf weg. En ik wilde zo graag even wat anders. Ik kon niet meer; heel moe en uitgeput en hongerig. Ik zei dat ook tegen hem waarop hij antwoordde dat het alleen maar zwaarder wordt. Dat geloof ik niet, ik denk dat door geduld en tijd het alleen maar beter kan worden. Sowieso neem ik zijn hele displine nu met een korrel zout, wij kunnen nooit van geen meditatiervaring veranderen in nonnen na tien dagen.
Ik gaf aan dat de ochtenden heel goed gingen maar dat de avonden zwaar waren. Ik vroeg hem of ik ook buiten mocht mediteren en dat was oke. We gingen meteen door naar de meditatiehal en ik had echt lood in mijn sandalen. Die fucking drie en een half uur mediteren in de hal heb ik mezelf tot het uiterste gedreven. Het ging niet altijd even goed. Met zitten had ik gigantische pijn in mn benen, enkels en liezen en ik had de hele dag al last van mn nek omdat ik niet wist hoe ik moet zitten. En de onmacht gaf me veel stress. Ik had het idee dat iedereen om me heen het wel kon en ik niet. Ontzettende pijn in mijn onderrug. Maar toch doorgezet en heb mezelf overtroffen. Ben langer gebleven dan gisteren. Ik genoot erg van het alleen buiten de walking mediation doen. Ik had veel nieuwe inzichten en acceptaties. Ik dacht niet echt concreet aan eten maar voelde wel dat mn lichaam protesteerde. Nu durf ik met zekerheid over deze dag te zeggen dat
nog nooit van mijn leven mentaal en fysiek zo hard heb gewerkt.

Dag 4
Na de morgenronde barstte ik, terug in het huisje, in een oncontroleerbaar huilen uit. Ik voelde me zo depressief. Had hetzelfde gevoel als tijdens mijn burnout. Verdriet, rusteloosheid, onmacht, kwaadheid en bovenal, uitgeput. Tijdens het teruglopen na het zittend mediteren (wat in eerste instantie niet ging maar later wel) was ik mijn geduld verloren. Ik snapte niet meer waarom we in een slakkengang naar de eetzaal liepen en waarom iedereen zo alleen was en op zichzelf. Ik werd erg verdrietig van de niet glimlachende gezichten. En voelde me een zombie. Alles kwam eruit in een stroom en ik wilde vertrekken. Gelukkig troostte Yin me en konden we erover praten. Ze vertelde me dat de nonnen die hier zaten voor een bepaalde tijd hier zitten, net als wij, voor hunzelf. Dus niet heel hun leven en dat ze hier puur kwamen voor de meditatie. Het is tijd voor henzelf, waarbij ze met niemand rekening hoeven te houden en zich volledig kunnen focussen op zichzelf. Dat relativeerde voor mij en snapte ik eigenlijk wel. Ik herken sterk bepaalde denkpatronen bij mezelf (zoals volgens de psychologie ieder mens die heeft) en wil die graag doorbreken. Daar komt verdriet bij vrij maar er is geduld en oefening voor nodig. Maar het is goed dat al dat verdriet eruit kwam. Het luchtte op en kan nu weer verder. Zie dingen anders.
In de middag namen we rust wat resulteerde in langer slapen dan gepland. We hadden het nodig, waren zo moe. Daarna deden we samen yoga.
Tussen alles door zijn we nog steeds mindfully bezig. Niet te beschrijven hoe raar dat voelt en vooral hoeveel energie dat kost. En voor mij extra moeilijk omdat ik al zo bewegelijk ben.
En zagen we de monnik die vrij weinig nieuws te vertellen had. Hij bleef zijn discipline herhalen en liet ons zien en oefenen hoe je echt moet lopen. Dat bleek te zijn voet optillen en plat neerzetten, zonder af te rollen. Voeten dicht bij elkaar. Een pols vasthouden met een hand. Dat is heel moeilijk. En ik snapte nu opeens ook waarom de nonnen zo langzaam liepen. Het kan bijna niet anders. De avondsessie ging veel beter dan voorheen. Niet alleen omdat het lopen nu een nieuwe concentratievorm was geworden maar ook omdat we een plek buiten hadden ontdekt, waar je in een huisje kunt mediteren. Er waren open huisjes en dichte, de dichte met horren tegen de muggen. Er zat een non onder een muskietennet in een van de houten open huisjes. Zalmroze overslag met oranje rok eronder, kaalgeschoren hoofd wat glom en deze een beetje schuin en stralen zon op haar. Ze had een lichte glimlach. Was zo mooi sereen; een engel. Het mediteren in het huisje was fijn. Had daar ook mijn eigen kussentje en matje in gelegd. Over het algemeen kon ik langer en beter zitten, concentreerde me langer. Totale ontspanning na een tijdje en minder pijn. De afwisseling buiten en binnen was fijn. Binnen was de concentratie beter, buiten was meer ontspannen. Ik begin het mediteren zowaar fijn te vinden en een uitdaging en heb de wil om beter te worden. We worden een met het hele leven hier. Mooier kan ik de dag niet afsluiten. En ik heb geen honger.
Dag 5

Deze morgen was zo intens en mooi. Ik stond goed op en zonder pijn. Ik begin erin te komen en het idee te snappen. Ik ben ontspannen. Het moeten wachten in de rij om de eetzaal in te gaan kostte me geen moeite meer. Ookal had ik zo een 20 uur niet meer gegeten. Het komt ook omdat ik het loopje nu begrijp. Het is heel inspannend en tegelijkertijd heel ontspannend. Ik denk bijna niets meer, alleen aan mn eigen ik en het lopen. En dat is meditatie. Tijdens het ontbijt keek ik niet meer naar Yin en ook niet naar de anderen mensen om me heen. Ik was mindfull bezig, langzaam en geconcentreerd. Het voelde even rot toen Yin de theepot naar me uitstak en ik niet reageerde maar het doel van deze tien dagen is concentratie. Ik kauwde het voedsel langzaam (wat weer zo goed was) en concentreerde me op de structuur en smaken. Het voelde zo goed. En ik was op een gegeven moment gewoon klaar met eten. Normaal prop ik er nog wat bij, om er zeker van te zijn dat ik genoeg heb maar dat was gewoon niet nodig. Ik zat nog helemaal in the zone en we liepen heel langzaam zoals we t aan t oefenen zijn, terug. Op de weg kwamen monniken in bruine gewaden en op slippers langs en ze liepen in een rij als een golfbeweging. Ik keek niet op. Het was net een soort droom; de opkomende zon, mensen die aan je voorbij trekken. En jezelf supertraag lopend kijkend naar de licht gekleurde grond voor je. Knisperende blaadjes, het doet me denken aan de herfst in Nederland. Een hele warme herfst dan. Terug in ons huisje hebben we afgesproken tussendoor niet of zo weinig mogelijk met elkaar te spreken, waardoor de concentratie constant blijft.
Na een uurtje gerust te hebben wilde Yin in de buurt rondlopen maar ik wilde weer oefenen. Dus liep ik alleen met de trage loop, lifting,falling,lifting, falling naar de meditatiehall. En het was ook een heel fijn gevoel om het alleen te doen. Het is fijn om Yin bij me te hebben maar merk nu op dag vijf dat ik ook wel heel graag mijn doelen voor mezelf wil halen.
Mediteren gaat veel beter, ik zat 45 min! Heb een ander kussen gepakt en ik zit goed rechtop. Vandaag ontdekte ik dat mijn spieren in mijn nek niet meer gespannen waren. Ik doe nu in mijn hoofd rising, falling (ademhaling) en touching refererend naar mijn gevouwen handen. Dat werkt goed. Ook het bidden naar buddha geeft me een heel ontspannen gevoel. Het lopen naar de eetzaal was weer heel fijn. Mijn geduld werd aardig op de proef gesteld toen we, met de geur van eten, nog lang moesten wachten. Yin kwam net wat later aan. Het eten was verrukkelijk. Zoveel verschillende dingen om uit te kiezen. Terug in de kamer spraken we toch met elkaar, praten is voor ons beiden als therapie, ben het niet eens met de stelling vd monnik. Het is grappig om te merken dat Yin niet hetzelfde is als ik, ik ben drukker en zij is kalmer maar we zitten qua gedachten wel erg op een lijn.
Mijn maag voelde ik de hele tijd, dat heb ik al een aantal dagen en weet niet zeker waar het door komt. Het kan het rare eetpatroon zijn maar ook inspanning en spanning. Of het contact maken met mijn maag door het letten op de ademhaling?
Toen Yin even wegging voor meditatie en ik bleef omdat ik later wilde gaan voelde dat toch eigenlijk wel heel fijn. Weer even niemand om me heen. Sereen.
We hebben naar mijn mening de rest vd dag te weinig gedaan. Ik verveelde me en begon me af te vragen wat ik hier deed. Na yoga, wat ik niet helemaal mee kon doen omdat mn lijf pijn deed en me frustreerde (its all in your head, accepteren) deden we de avondsessie, welke heel zwaar was voor me. Ik had teveel gestresst omdat ik druk voelde om iets te gaan doen. Ik bleef last houden van mn maag. En ik had honger. Ik dacht aan de koekjes in mijn tas die ik al een aantal keren was tegengekomen maar niet had aangeraakt. En dat ga ik ook niet doen. Dat gaf me een gedisciplineerd, zelfbewust en krachtig gevoel.
Ik was buiten adem na de walking meditatie en t voelde als een race tegen de klok. Ik maakte tijdens de meditatie een nieuwe dagplanning; de ochtend intensief, middag zen en avond korter.

Dag 6

Ik schrok wakker van de wekker en voelde me erg moe.
Het was zo koud buiten. Ik ben vanmorgen alleen van huis vertrokken omdat ik Yin had uitgelegd dat ik stress heb en wil kijken waar t aan ligt en dus wat meer op mezelf wil zijn. Ook hebben we smorgens een ander tempo. Het was fijn om zelf het tempo te bepalen maar ik miste wel de kracht vh samen lopen. Op de weg naar de med hal en tijdens het mediteren had ik veel gedachten afgewisseld met zorgen en spanning. Vooral over t feit dat ik niet zoveel gedachten wilde hebben en positiever wilde zijn. Ook deed mijn maag erge pijn van de honger maar kan ook zeker door de stress komen. Ik merkte ook dat mn gehoor op scherp stond en ik me snel irriteerde. We moesten weer lang wachten voor het ontbijt en ik verloor bijna mn geduld. Toen Yin smakte tijdens t ontbijt was mn irritatie was op zn hoogtepunt. Ik heb dat haar verteld en dat was een heel moeilijk en ingewikkeld gesprek. Ik zei namelijk dat als ze het kan veranderen dat dat heel fijn zou zijn omdat ik me eraan irriteer. En zij zei dat ze niet gaat veranderen voor mij omdat wij hier voor onszelf zijn, wat ik ook wel weer begrijp. En het juist voor mij een leerpunt is. In eerste instantie niet maar later dacht ik dat ik wel moest gaan dealen met mijn gevoeligheid voor geluid. Het is geen excuus zeg maar. Ik merkte achteraf ook dat ik t niet had hoeven zeggen maar ik voel me zo anders hier! Het is meer als: het is er, dus leer het accepteren. We hadden daarna een heel persoonlijk gesprek over haar verleden en het was heel emotioneel.
De meditatie daarna was vol gedachten over het bovenstaande natuurlijk maar kan het nu wel een plek geven en dat is naar mijn mening ook waar meditatie voor is. Er lachten vandaag drie mensen naar me, voor het eerst in zes dagen. Ik werd er erg blij van.
Met Yin gesproken over mijn maag. Zij zegt dat het zo kan zijn dat ik niet genoeg dooradem naar mn buik. Wat heel goed waar kan zijn, waardoor ik daar stress vasthoud. Dus probeerde ik anders te ademen tijdens de meditatie en t werkte. Bijna geen gedachten en dertig min met mn ogen dicht, vrede en rust. Zo fijn. Ik was super trots op mezelf en mijn buik deed geen zeer meer, ik voelde dat ik aan het verteren was, wat goed voelde. Ik zat niet meer op het dikke matje, waardoor ik me meer geaard voelde. Rising falling, sitting/touching. Ik ga nu proberen t ademen voort te zetten in het dagelijks leven. Ik heb ook geen honger meer, wat ook wat zegt. Met andere woorden: een andere focus kan heel wat opleveren. Wat komt al de spanning eruit, ongelofelijk.
De focus bleef erg goed en mn nieuwe lievelingsplek is gedeelte voor de deur van de med hall, wat turqoise tegels heeft. En daarna zag ik veeell monniken en was ik afgeleid door al dat mannelijk schoon, oh my buddha… Ahum, thinking thinking.
Ik mediteerde bij terugkomst in het huisje buiten op een matje verder in de zon en nam daarna een hete lekkere douche. Ik voelde me als herboren. De bijeenkomst met de monnik was ook interessant. Hij zag dat mn haar nat was en t ook maar goed was dat ik douchte omdat ik anders stonk en dat als je kaal bent je dat niet hebt. En tattoos voor vrouwen is erg in en piercings. En ik liet hem mn piercings zien. “Hm.” zei hij. Hij vroeg hoe de voortgang ging etc. Ik mocht geen stress meer hebben van hem. We kregen een nieuwe opdracht met lopen: lifting, pushing, placing. Hij sloot het gesprek af door te zeggen: “you look nice.” En hij vulde aan dat ik er in t begin verward uitzag maar nu peacefull. Zo voelde ik me ook.
In de volgende med ronde is er weinig in mijn hoofd geweest en ik voelde me goed. Had even last met ademhalen maar dat was het. Ik verbaas me zo over het feit dat mn lichaam gewend raakt aan de zithouding maar mn gehele houding lijkt te verbeteren. En ik voelde me zooo relaxed. Tijdens het lopen merkte ik dat ik me goed kon concentreren op een gladde, gelijke vloer en dat als een opluchting voelt. Er zijn weer een aantal dingen duidelijk geworden voor me. Als ik aan de toekomst denk, wat ik allemaal moet, krijg ik spanning, dus ik blijf in t nu. Krijg ook stress als ik dingen vluchtig doe.
Ook gaat het er niet om wat anderen om me heen doen en voornamelijk welk geluid ze maken maar hoe ik ermee omga. Geluid kan ik überhaupt prima hebben als mn mind rustig is. Alles gaat voorbij, elk pijntje, elk dingetje, het wordt beter. Dat was ik aan t denken toen ik twee slapende voeten had en een trekkend been en zeurende lies. En het werd minder.
Ik liep alleen terug en had nu eindelijk de tijd om ongestoord om me heen te kijken omdat het donker was, dat had ik eerder nog niet echt gedaan omdat dat niet mocht.
Zo, dat is me nogal wat. En s avonds moesten we zo hard lachen om de tekst van “Ill be missing you” die ergens werd gekareokied. De tekst leek wel voor ons geschreven en we bedachten er nog betere versies op.
Wat een dag. Emotioneel, mooi en gevuld met peace. Tot morgen!

Dag 7

Vandaag werd ik geleidelijk wakker door het geluid van de stokken op de trom. Ik kreeg eerst een golf stress maar dat verdween eigenlijk heel snel door goed te ademen. Bleef nog even liggen en ging daarna rustig uit bed. Toen ik klaar was liep ik alleen naar de med hal waar ik op de weg monniken hoorde bidden en ze ook zag zitten in de hal, toen ik stiekem keek. Prachtig gezicht. In de med hal bidde ik op mn knieën, kijkende naar Buddha. Dat voelde heel goed. Mediteren en eten was zo vredig en fijn. Heb voor het eerst echt gekauwd en geproefd. En ook geademd tijdens het eten. Met Yin had ik diepgaande gesprekken daarna. Ik voel me af en toe heel moe maar tegelijkertijd energiek en merk dat ik mijn aandacht beter bij gesprekken kan houden.
Tijdens de meditatieronde daarna realiseerde ik me dat de hal echt een thuis is geworden. Ik vind de Buddha nu heel mooi en de schildering die erachter is vond ik in t begin duister maar kan ik nu ook meer waarderen. Ik vind t niet meer eng of bedreigend. Toen ik aan t denken was maakte het me heel verdrietig dat ik de laatste jaren zo weinig aan mezelf heb gedacht. Veel bezig met anderen en mezelf niet zien in dat opzicht.
De lunch had alles wat ik lekker vind. De mais, de boontjes (de me aan mama deden denken, wat me eigenlijk verdrietig maakte ook omdat ik ze zo mis) de artisjokken, de kip, wortel en aan t einde mn lievelingsfruit: papaya. Ik was helemaal in de wolken, kan het voedsel hier zo waarderen.
We kochten een boek in het kantoortje (ik was aan het wachten op mn tweede longi) over vipassana meditation, wat volgens mij heel inspirerend is en ik deed mn was, waarna ik doodop was.
Terug van de med ronde voelde ik me gefrustreerd. Eigenlijk al sinds ik op mn longi aan t wachten was en ik de oude in de was deed en het maar niet gebracht werd. Ik was doodop na t doen van de was en kon ook niet echt meer weg, vanwege de bezetting vd med hal. Buiten mediteren ging niet omdat ik had ontdekt dat er in het huisje naast me monniken zaten. En ik niks had om aan te trekken. Dus ging ik op bed en las het boek, wat ik veel te letterlijk nam en daardoor dacht dat ik tekort schoot. Ik kon weinig doen wan de situatie achteraf gezien en dat had ik moeten accepteren. Ik noteerde wel frustratie in mijn hoofd maar t bleef omdat ik geen kant op kon. Maakte t mezelf ook wel heel moeilijk. Yin lag aan de andere kant van de kamer gewoon te slapen.
Bij de monnik keken we een instructiefilmpje, wat veel te lang duurde en saai was. En het mediteren daar ging ook niet zo, ik was zo moe. En ik accepteerde dat ook wel maar ik vond het moeilijk om te merken dat ik weinig had geoefend maar toch heel moe was. Positief was wel dat ik echt doorzette en gewoon bleef zitten. Ik probeer t nu te vergeten allemaal en papa zegt altijd: “morgen weer een nieuwe dag!” En dat bedoel ik in de positieve zin.

Dag 8

Het opstaan was niet het beste gedeelte van de dag. Ik merkte dat ik me meer op mezelf moest focussen. Ik was teveel met anderen bezig en irriteerde me aan hen maar vergeleek mezelf ook met hen. Maar als je jezelf inzet, valt er ook niks te verwijten. En ik doe nogal mn uiterste best, ook al zeg ik t zelf. Tot nu toe haal ik er al rust, vrede en ontspanning uit en daarvoor ben ik hier ook gekomen. En dat had ik eerder nog niet zo intens ervaren. Ook mijn negatieve kenmerken komen naar boven maar neem t as it is.
Mn slechte mood (faalangst, irritatie, verwardheid, agressie) werd minder en verdween zelfs na een tijdje toen ik ging mediteren. Mentale staat is niet blijvend gelukkig, het veranderd snel.
Tijdens het mediteren ontdekte ik dat ik mijn adem inhoud en tijdens vasthoud, tot ik mag uitademen. Daar komt de stress in mn maag dus vandaan. En maakt me ook zo snel buiten adem. Goed om te weten want toen ik t uiteindelijk door had was ik zo ontspannen en vredig.
Niet teveel eten genomen en dat voelde daarna ook niet vervelend in mijn maag. Heb mn longi gekregen en hij past goed. Ben over een tattoo aan t nadenken om deze anderhalve week nooit meer te vergeten. Denk aan as it is, in Burmees.
Daarna ben ik alleen gaan mediteren, wat heel fijn was. Heb buiten gezeten in een van de huisjes en er was een briesje en de zon. Ik vind het lopen erg inspannend omdat het zo gecontroleerd moet gaan en t kostte me veel energie. Ik moet balans houden, heel goed nadenken over wat ik doe en mn spieren op de juiste manier aanspannen.
Terug was Yin nog in t huisje. Ik schreef wat en later gingen we terug naar de hal. En t was een hele goede avond. Veel concentratie maar ook goede ideeën. Geen last van een rare buik of honger. Tijdens het lopen lette ik meer op mn ademhaling en dat hielp met de concentratie maar ook raakte ik minder buiten adem.
Ik sprak toen we teruggingen met twee jonge nonnen, met twee geweldige namen. Dat was natuurlijk eigenlijk tegen de regels in maar we spraken zo zachtjes. Dat wilde ik nog graag, met nonnen communiceren.
Toen we samen terugliepen viel de stroom uit en zagen we de maan als een dunne smilie en de sterren, zo helder, van onder een palmboom.
Terug stopten we onze hoofdlampjes onder een hoopje gele bloemblaadjes die Yin had verzameld en als offering dienden. Het was net een vuurtje. We droegen onze yoga oefening op aan een voor ons speciaal persoon. Zo sloten we de dag af. Ik had een heel voldaan gevoel. Ik denk dat ik het doorheb.
Dag 9

Deze morgen werd ik wakker met een vredig gevoel, ik had er zin in! Sinds gisteravond lijkt het wel alsof er een soort competitie is wie er het hardste muziek kan laten knallen uit boxen. Ik denk dat er wel uit vijf richtingen geluid komt en het is lokale muziek, niet al te goed. Het maakte me opzich wel vrolijk, het leek wel een soort festival en ik heb het te accepteren. De deuren van de hal trilden, zo hard was het. Later hoorde ik dat er drie bruiloften aan de gang waren.
Toen ik naar de hal liep, constateerde dat ik dit wel echt een bijzondere en fijne plek vind. Ik ga het missen, ookal zou ik niet veel langer meer willen blijven. Het heeft me veel inzichten gegeven en daar ben ik dankbaar voor. Ik kijk er wel naar uit mijn reis weer voort te zetten! En het geleerde te gaan toepassen.
Tijdens het ontbijt besefte ik me dat ik het nog steeds niet prettig vond om tegenover iemand te zitten en niks te zeggen. Ik weet dat het idee is om geconcentreerd op mezelf te zijn maar ben blij als het straks weer anders is. Ik vond het eten voor het eerst niet zo lekker en merkte dat dat me niet zoveel deed. Ik was allang dankbaar dat ik wat kreeg en stelde me voor hoe het zou zijn om nog minder dan wat wij krijgen per dag te hebben. Ik klaag nooit meer over eten. Toen ik respect toonde voor de Buddha, zag ik zijn reflectie in de ramen achter hem alsof hij vele kanten had. Was een mooi gezicht.
Het was voor het eerst heel mistig. We hebben tot nu toe alleen maar zon gehad. Terug in het huisje kroop ik in bed om even te rusten en ik krabte aan mn muggenbult en voelde opeens hoe sterk de spieren in mn bovenbenen waren geworden. Al met al is het natuurlijk ook een zieke workout.
Op de weg naar de med hal in mijn eentje, kwam de zon op en was de mist verdwenen. Ik trok mijn sandalen uit (in de morgen moet ik sokken dragen vanwege de koud) en een van de nonnen kwam op me af schuifelen. Ze pakte haar oude telefoon en liet me een smsberichtje lezen. Of ze met me op de foto mochten. Natuurlijk! Maar nu komt het. Serieus alle nonnen kwamen een voor een uit de hal, ook de hele serieuze, om met me op de foto te gaan. Sommige keken me niet recht aan maar glimlachten een beetje beschaamd en toonden respect, door t buigen naar me. Ik zag de fotos later en zo grappig hoe ik eruit zag. Hoog opgetrokken wandelsokken in sandalen, de lange rok erboven en Serges longsleeve met tandpasta erop. Opschoren haar met een knotje erbovenop. Ook een halve non eigenlijk. En ze zeiden dat ik zo mooi was en de fotoshoot duurde wel een kwartier. Sommige durfden niet te dicht bij te komen, anderen drukten zich tegen me aan. De non die de foto’s had gemaakt had een hele hippe telefoon. Ik wist niet dat nonnen hippe telefoons hadden. Met Facebook. Razendsnel stuurde ik alle fotos naar mezelf en hoop dat ik ze ook ga ontvangen.
Ik was daarna zo blij in de hal. Ik vond het zo bijzonder dat de nonnen tegen de regels in toch met me zijn komen praten. En dat ik sommige van de nonnen, die ik stiekem had geobserveerd, nu recht in de ogen aan kon kijken en daarin van alles zag.
De meditatie was peacefull maar de muziek maakte het wel een uitdaging. Ik moest lachen toen “when you say nothing at all” werd gedraaid, om de tekst natuurlijk en het enige Engelse nummer wat ik in dagen had gehoord. “You say it best, when you say nothing at all.”
Er was opeens een hond. Ik schrok ervan, had geen dieren verwacht. Ze stond er zo mooi in het zonlicht met haar magere lijf en ze volgde me overal. Toen ik stil stond om langzaam van richting te gaan veranderen, stond ze me te observeren.
Tijdens het wachten voor de eethal keek ik voorzichtig, voor de eerste keer, hoe alle monniken en nonnen, gescheiden, de trap bestegen. Het was een ontzettend mooi gezicht en ik werd er nog stiller van. In mezelf dan.
Gek genoeg heb ik vandaag helemaal geen last van mn buik. Ik heb wel honger maar dat heeft met de periode te maken. Zou t met de mentale staat te maken hebben? Ik weet t bijna wel zeker.
Ik voelde me zo vies dus ben gaan douchen en heb mn spullen vast een beetje in orde gemaakt. Het gaf me zoveel rust om even mijn eigen ding te doen en Yin aan t mediteren was. Daarna maakte ik een wandeling en de muziek was weg, wat heel lekker rustig was. Totdat er een horzel/bij in mn longi vloog, op mn bil en ik mn longi los moest maken. En er net heel langzaam een meneer voorbij kwam. Maar t moest echt! Dus ik sprong een aantal keer en probeerde kalm te blijven. Schudde mn longi los en ik zag toen hij eruit vloog hoe groot hij eigenlijk was.
We gingen naar de monnik. Het was vreemd hoe t ging. Hij babbelde er weer op los, over de ander landen die hij bezocht had. Hij gaf ons een nieuwe opdracht mee, namelijk het bezig zijn met de actie, intention. Dus intention, lifting, pushing, placeing. We namen afscheid in de vorm van “nou, bedankt” omdat ik hem nou niet bepaald als steun had ervaren of een wijze leermeester. Monniken zijn daarbij hoog in rang en dat was al die tijd wel te voelen. Betekent niet dat ik geen respect voor hem heb.
Tijdens mijn avondsessie was ik al veel bezig met het afsluiten. Ik zocht bewust de plekken op die ik fijn had gevonden.
Ik ga de stilte missen in de hal. Minder de fartings en het boeren.
Hoe de acties met beleid worden uitgevoerd ga ik ook missen. De non die lijkt te zweven als ze loopt. Zoveel dingen. Vooral de rust en tijd voor mezelf.

Dag 10

De laatste dag is aangebroken. Toen ik wakker werd van de snerpende bel besefte ik het me eerst niet.
Ik zet me nog voor honderd procent in om de laatste ochtend nog goed te mediteren. Op de weg terug van de eethal had ik hetzelfde tempo met lopen als een monnik. We liepen een heel stuk samen dicht naast elkaar en ik voelde een soort connectie. Ik ben nog steeds zwaar onder de indruk van de kleur van het gewaad, bloedrood/bruin, en hoe dat gedrapeerd is. En met een blote schouder straalt het zoveel kracht uit.
Ik besefte me deze morgen hoeveel deze retreat voor me betekent heeft en dat had niet gekund als we t niet zo serieus hadden genomen. Ik heb veel van Yin geleerd en het was zo fijn om het samen met haar te doen en er dus ook echt voor te gaan.
Toen Yin en ik met elkaar spraken zei ik tegen haar dat ik, nu ik weg ging, het gevoel had dat ik veel meer met haar wil spreken. Zo jammer dat we daar niet voor kwamen eigenlijk. Het leert je wel nadenken over wat je gaat zeggen omdat je nou eenmaal zo weinig mogelijk wilt spreken.
De laatste uren mediteren waren emotioneler voor me dan ik had gedacht. Ik moest echt afscheid nemen van mijn lievelingsplekken en vooral de rust. Voor mezelf maar ook om me heen. Het feit dat niemand me heeft gestoord en met respect met elkaar omgaat. Hoe traag alles om me heen was en straks weer zo extreem druk gaat zijn in Yangon. Het niet naar elkaar hoeven kijken. De minimale prikkels. Al dat soort dingen. Ook al had ik van tevoren verwacht dat deze meditatieretreat liefdevoller zou zijn, door bijvoorbeeld samen met de nonnen te bidden etc was deze hardcore versie puur, hard en zoals het is. Ik raad het echt aan iedereen aan om het te proberen, ook al ben je niet spiritueel, dat hoeft namelijk helemaal niet. Het is maar zoals je het neemt.
Toen ik wegging voelde ik me blij en verdrietig. We maakten nog snel foto’s want ik kon meerijden met een non die terug ging naar het hoofdcenter.
Ik knuffelde Yin en ik ben haar dankbaar. Het was zo intens. Ik hoop haar nog te zien in Myanmar.
De non had ik eerder ontmoet toen ik informatie ging vragen over Chanmyay Yeiktha in het hoofdcenter. En het leek wel meant to be, want ik had nog zoveel vragen en kon die nu stellen. Ze doneerde me bij aankomst bij het centrum een boek, wat een aanvulling was op die ik al had.
Toen ik het centrum uitliep, zag ik langs de drukke weg een kleine leguaan op een muur zitten, turquoise en grijs, onverstoorbaar en vrij. Ik stopte met mijn backpack op mijn rug en keek ernaar. Het was ongelofelijk mooi en het staarde terug met een oog. Toen ik opkeek stonden er Burmezen dicht bij me en naar me te kijken. Ze bogen naar me en wezen naar mijn rok.
Ik was en ben zielsgelukkig.
Tot slot
In Nederland nam ik wel tijd voor mezelf door tv/serie/film te kijken of door muziek te luisteren. Ik heb nu ervaren dat dit een vorm van jezelf afleiden is en niet daadwerkelijk stil staan (of zitten of lopen) bij jezelf. Dat laatste levert niet alleen rust en vrede op maar laat je ook zien hoe het is. Hoe je lichamelijke toestand is, wat je gedachten zijn en wat je gevoel is. Waar je jezelf bevindt en welke geluiden dat met zich meebrengt. Hoe je door je te focussen op je ademhaling en maag, dicht bij jezelf kunt komen. Dat die irritante vogel, nadat je deze hebt gehoord (hearing,hearing), na een tijdje verdwijnt. Ik zeg niet dat afleiden niet goed is, het is juist fijn! Dit afwisselen met echt concentreren op mezelf gaat voor mij in de toekomst denk ik heel belangrijk zijn.
Het klinkt misschien cliché maar ik denk dat we onszelf vergeten. Ik heb nog nooit van mn leven zoveel over mezelf geleerd in korte tijd. Het was het zwaarste, moeilijkste en mooiste wat ik ooit heb gedaan voor mezelf.
Zoals vipassana guru Chanmyay Sayadaw (bless him) zou zeggen:
IT IS AS IT IS.