Deze post is geschreven door Serge; de owner van dit blog en mijn fantastische reismaatje 🙂
Aangekomen in Manila werd het mij duidelijk dat dit de laatste fase zou zijn van onze reis samen. Het gebied waar we naartoe willen reizen (Sagada in Noord Luzon) is heel anders dan dat we tot nu toe hebben gezien. We gaan nu de bergen in. Voordat we vertrokken maakten wij stiekem gebruik van de situatie om culinair te dineren in de McDonalds en wat snacks in te slaan bij ons lieveling toko: 7 Eleven. We hadden onze weg gevonden naar de bus Terminal die ons naar onze eerste tussenstop zou brengen. Namelijk het stadje ‘Baguio’. Omdat we hier rond middernacht aankwamen waren we gedwongen om hier te overnachten. Tot onze verbazing konden we nergens een redelijk geprijsde kamer vinden in deze stad. Het verbaasde ons ook omdat hier verder niks bijzonder te vinden was. Het is geen beroemde toeristen locatie of stad. Sterker nog, we hoorden negative dingen over deze stad en onze eerste indruk was ook niet goed. Via een mannetje die buiten met een bordje stond te zwaaien konden we een (te dure) kamer krijgen. We waren allang blij dat we even konden rusten en opfrissen.
De volgende ochtend waren wij weer fris en fruitig en vertrokken we vroeg op weg naar onze bestemming. Tot nu toe hebben we overal gebruik kunnen maken van tricycles maar in Baguio konden we alleen gebruik maken van taxi’s. Tenminste, als je er eentje kan vinden die vrij is. Een local vertelde ons dat je makkelijk een uur kan staan wachten tot je aan de beurt bent…We besloten te lopen. Half uurtje wandelen door de stad versterkte alleen maar onze eerste indruk van de stad. Wegwezen hier!
Bij de bus terminal bleek dat de bus naar Sagada al vol zat… Wat een tegenslag weer! Dankzij mijn oplettende en ervaren reismaatje konden wij ook nog de bus naar Bontoc nemen wat in dezelfde regio is. Echter moesten we bijna 3 uur wachten voor deze bus terwijl wij hier zo snel mogelijk weg wilde. Niks aan te doen. We maakten van deze tijd gebruik om even alles weer op een rijtje te krijgen met onze planning en andere zaakjes op orde te krijgen.
In Bontoc konden wij gelukkig snel een kamer vinden. Wel hadden wij toedoen met karaoke die op volume 11 gezongen werd en ijskoud (lees: siberie koud) douchewater uit de bergen.
De volgende ochtend vonden wij met de Jeepney naar Sagada. Dit zou de tweede keer zijn dat we in een van de beroemde Jeepneys zouden reizen. De rit was kort maar ree langs een prachtige rivier en verschillende rijstvelden door de bergen heen.
Aangekomen in Sagada was er bij ons beiden een gevoel van opluchting en we voelden ons hier ook gelijk thuis. We liepen rond op zoek naar een leuk uitziende guesthouse en vonden deze al snel. Een guesthouse in thema van Cowboy’s en Indianen met een uitzicht op een prachtige vallei. Het voelde gelijk goed en hadden het idee dat wij ons hier wel goed zouden vermaken. En na ongeveer 3 dagen reizen was Sagada een zegen! Ook was het de bedoeling om hier oud en nieuw te gaan vieren.
We konden dezelfde dag een korte tracking doen. Via de tourist office kregen we een gids toegewezen die ons persoonlijk rond ging brengen om ons het gebied te laten zien. We kwamen als eerste langs een klein kerkje en al snel waren we onder de indruk van onze gids. Niet alleen sprak hij goed en duidelijk engels, maar hij had veel kennis van alles waar hij ons naartoe bracht. Later op de tocht leerden wij dat hij 15 jaar oud was en dit werk al sinds zijn 10e jaar deed. We waren alleen maar meer onder de indruk. Hij vertelde dat scholieren hier hoog niveau engels krijgen en dat vele dit werk doen als bij baantje in het weekend.
Met deze tracking kwamen langs een veteranen/soldaten begraafplaats, de Echo Valley, een ondergrondse rivier, rijstvelden, kleine watervallen, natuurgebieden, maar het hoogtepunt was toch de hanging coffins. Dit zijn doodskisten die opgehangen werden aan de rotswanden in de bergen. Dit werd gedaan om de overledene dichter bij de hemel te brengen. Er zijn 19 kisten in het gebied die alleen de rijken destijds konden veroorloven. De traditie werd gestopt doordat het christendom een grotere invloed kreeg in de Filipijnen. Heel erg indrukwekkend!
We hoopten hier ongeveer 2 nachten te blijven en dan door te reizen naar onze laatste bestemming voor onze terugkeer naar Manila. Maar het bleek dat de bussen naar Manila niet reden met oud en nieuw en wij pas op 2 januari verder konden. De bus voor de 30ste was al vol maar we stonden op de wacht lijst. Dit betekende wel dat we in beide gevallen gelijk door moesten naar Manila. Wonder boven wonder konden we toch de 30ste mee.
Om onze tijd samen in de Filipijnen goed af te sluiten trakteerden wij onszelf met wat luxe door in een hotel te blijven in de hoofdstad. Voor ons beide zorgde dit ervoor dat wij met wat meer gemak onze tijd samen konden afronden. Ik kon mij voorbereiden op mijn terugreis en Milou op de laatste maanden van haar reis.
Wij konden voor oud en nieuw niet op tijd een goed feestje vinden om het nieuwe jaar welkom te heten. We hadden een taxi chauffeur met een bijzonder verhaal die je aan het denken zette, maar omdat hij niet zo goed wist waar hij ons heen kon brengen en maar wat rondreed, besloten we met een enorme dubbel gevoel terug naar het hotel te gaan. In dit soort situaties was het mij meer dan duidelijk dat op zulke momenten (ook tijdens de rest van de reis) het enige wat belangrijk is is dat je elkaar hebt. En ik ben zo blij dat ik mijn ervaringen in de Filipijnen heb kunnen delen met iemand die ik niet alleen goed mee kan vinden maar ook erg waardeer.
Verder in Manila vonden wij snel onze weg in het gebied waar wij verbleven en konden we met de metro naar “Malls’ en locale markten waar we ‘made in de Philippines’ merk kleding insloegen en vooral ook heel lekker hebben gegeten! Het is hier weer totaal anders dan de gebieden waar we onze reis begonnen en dat laat zien dat er nog veel te ontdekken valt in een land als de Filipijnen.
Een maand was veel te kort hiervoor en helaas was het tijd om afscheid te nemen. Met lood in mijn mijn nieuwe ‘all-stars’ vertrok ik op 4 januari naar de airport. Dankje wel Uiltje voor een onvergetelijke ervaring waar er geen woorden voor bestaan die correct kunnen omschrijven hoe ik het beleefd heb.
Serge
Comments